گنجینه معارف

رسانه و همجنس گرایی

هرچه رسانه ها برای مدت طولانی تری موضوعی را در صدر یا ذیل اخبار خود انعکاس دهند، مخاطبین بیشتر آن موضوع را به عنوان یک «بحران» در ذهن می پرورانند و به همین ترتیب، سیاست گذاران تنها زمانی به یک موضوع امعان نظر می یابند که احساس کنند آن موضوع دارای جایگاه بحرانی و فوریتی در نزد مردم شده است. اگرچه حامیان همجنس گرایی از نسبت دادن ویژگی هایی همچون ابتلای به ایدز، ول انگاری اخلاقی و شخصیتی، شیرین عقل بودن، روابط رمانتیک ناقص و ویژگی های جنس مخالف به شخصیت های همجنس گرای این تولیدات رسانه ای انتقاد می کنند، اما اصل اولویت بخشی و پررنگ سازی موردنظر کارشناسان رسانه به موضوع همجنس گرایی و بازنمایی فردی در شخصیت «همجنس گرا» بیانگر اهمیت پرداختن صرف به موضوع همجنس گرایی به نفع همجنس گرایی، ولو در شکل منفی یا قالبی، است. بنابراین، مشاهده می شود که روند پرداختن به همجنس گرایی در رسانه های مختلف اگرچه با بازنمایی ویژگی های قالبی مورد انتقاد حامیان همجنس گرایی آغاز شده است، می توان گفت این روند تنها مرحله اولویت بخشی و پررنگ سازی و بخشی از یک جریان گسترده تر بوده و به تدریج جای خود را به پرداخت های کامل تر، متنوع تر و جذاب تر از همجنس گرایان داده یا خواهد داد. در شصت و ششمین جشنواره فیلم کن در ماه می ۲۰۱۳، فیلم فرانسوی «آبی گرم ترین رنگ است» (Blue Is the Warmest Color) موفق به دریافت نخل طلایی شد. اهمیت توجه به این موضوع از آن جهت است که رسانه ابزاری برای گروه هایی است که منافع سیاسی و اقتصادی خود را از طریق هدایت فکری مخاطبین جهانی و محلی به نفع موضوعاتی همچون همجنس گرایی دنبال می کنند.

چکیده ماشینی


منبع : پایگاه تحلیلی- خبری مهرخانه , زیور صالحی تعداد بازدید : 2314     تاریخ درج : 1397/09/25    

نگاهی به ادبیات موجود در زمینه همجنس گرایی و شیوه های پرداختن به آن مبین نقش ابزاری «رسانه» در گسترش همجنس گرایی است. رسانه های خبری از آن جهت که مخاطبین آن را قشر فرهیخته هر جامعه تشکیل می دهند، همچنین به علت جدیت ارتباط آن با حوزه سیاست، از اهمیت ویژه ای در این میان برخوردار هستند. جیم کایپرز در «تعصب رسانه و سیاست: رسانه چگونه موضوعات بحث انگیز را ارائه می کند؟» به تشریح فرآیند «دستکاری» معنا در هنگام ارائه خبر توسط رسانه ها می پردازد. در این راستا، وی درصدد یافتن پاسخ برای این پرسش هاست که «چگونه درک ما از موضوعات بحث انگیز توسط رسانه شکل می گیرد؟»، «علت پرداختن رسانه به این موضوعات چیست و این موضوع انتخاب ما برای نحوه پرداختن به موضوعات در فضای عمومی را محدود می کند یا خیر؟»، «آیا رسانه خنثی است یا ما را به سمت دیدگاه خاصی به موضوعات سوق می دهد؟»، و «رسانه چگونه تحمل نسبت به موضوعات خاص را در ما شکل می دهد؟»(کایپرز، ص ۲)

کایپرز معتقد است از طریق تحلیل گفتمان (rhetorical analysis)، نظریه ژورنالیسم (journalism theory)، و تحلیل پردازش (framing analysis)، می توان پاسخ این سؤالات را به دست آورد. رسانه ها از طریق رصد و شناسایی مخاطبین، محدوده هر مبحث، و موقعیت های احتمالی، به گونه ای اقدام به بازنمایی مباحث می کنند که تنها تحلیل های «متناسب» با گفتمان سیاسی مدنظر رسانه از آنها قابل برداشت باشد.

«برجسته سازی» (agenda setting) یکی از کارکردهای رسانه است که در آن، رسانه به تعیین مسائل دارای اهمیت برای مخاطب می پردازد (حال آنکه تصور عمومی آن است که این مخاطب است که مسائل قابل اهمیت برای رسانه ها را تعیین می کند).

این کارکرد به رسانه قدرت وصف ناپذیری برای نفوذ در تعیین سیاست های خرد و کلان و همچنین تعیین خوراک فکری مخاطبین می بخشد.

مطالعات انجام شده نشان می دهد میزان توجه مخاطبین به موضوعی خاص کاملاً متناسب با میزان پرداختن رسانه ها به آن موضوع است (همان، ص ۵). هرچه رسانه ها برای مدت طولانی تری موضوعی را در صدر یا ذیل اخبار خود انعکاس دهند، مخاطبین بیشتر آن موضوع را به عنوان یک «بحران» در ذهن می پرورانند و به همین ترتیب، سیاست گذاران تنها زمانی به یک موضوع امعان نظر می یابند که احساس کنند آن موضوع دارای جایگاه بحرانی و فوریتی در نزد مردم شده است. به این ترتیب، رسانه نقش عامل پیونددهنده رأی دهندگان و سیاست گذاران را ایفا می کند؛ در حالی که این واسطه گری با دست کاری واقعیت درهم آمیخته و جهت و شکل این دست کاری را اغراض سیاسی صاحبین و دست اندرکاران هر رسانه تعیین می کند.

رسانه علاوه بر آنکه به مخاطب می گوید به «چه» بیندیشد و به سیاست گذار القاء می کند که مخاطبینش به چه می اندیشند، ضمناً به مخاطبین می گوید که «چگونه» به این موضوعات بیندیشند. بعد از آنکه مسائل و وقایع مورد توجه مخاطبین شکل داده شد، در فرآیندی به نام پررنگ سازی و اولویت بخشی (priming) رسانه میزان حساسیت مخاطبین به موضوع را افزایش داده و مخاطب را به سمت نظارت و برآورد عملکرد دولت مردان در این زمینه سوق می دهد. به این ترتیب است که دولتمردان در فرآیندی که تنها نام مردم سالاری را یدک می کشند، مورد نقد مردم قرار گرفته و با رأی آنها حذف و نصب می شوند. در حقیقت، رسانه است که «استانداردها»ی لازم برای ارزیابی دولتمردان را به تدریج در ذهن مردم تعریف و تعیین می کند(همان، ص۷). این موضوع به ویژه زمانی از اهمیت بالایی برخوردار است که ذهن مردم در رابطه با پدیده های نوظهور همچون «مدل های جنسی» در حال شکل گیری است.

اما این عملکرد رسانه پیچیده تر از آن است که مخاطب عادی از درک تصنعی بودن آن برآید و به اصطلاح قادر به واسازی (decunstruction) گفتمان آن باشد. علت این پیچیدگی، پایبندی رسانه ها به مقوله پردازش و چارچوب سازی (framing) است که شامل ایجاد یک فریم یا قاب برای بررسی یک موضوع و طریقه به هم بافتن قضایا و حوادث به گونه ایست که چگونگی برداشت مخاطب را تحت تأثیر قرار داده و به شکل دلخواه کنترل کند. گاه، این عملکرد شامل پررنگ کردن جنبه ای خاص از یک موضوع و مسکوت گذاردن سایر جوانب آن است. دانشمندان علوم سیاسی همچون دوریس گربر (Doris Graber)، معتقدند همین عملکرد رسانه (برجسته سازی شامل پررنگ سازی و چارچوب سازی در تعیین دیدگاه های عمومی جامعه) است که پای فلسفه، اخلاقیات، و سیاست گذاری های خبری را به مبحث رسانه باز می کند(همان).

در این راستا، مباحث متعددی همچون استانداردهای دوگانه و برخوردهای دوگانه مطرح است که نشان دهنده ماهیت سیاسی نحوه پردازش خبر توسط رسانه های مختلف است. مثال های معروف در این زمینه را می توان در به کار گرفتن الفاظ و عبارات متفاوت برای توصیف افراد، گروه ها و کشورها مشاهده کرد به گونه ای که تنها در خدمت هدف مدنظر رسانه باشد. برای مثال، رسانه های عمده بین المللی برای توصیف عملیات انتحاری مسلمین در مقابل نیروهای غربی یا متحدین غرب از واژه «جهادیسم» (Jihadism) که ترادف معنایی با واژه منفی «تروریسم» یافته است، استفاده می کنند؛ حال آنکه عملیات انتحاری نیرو های مصلح سوری مورد حمایت غرب توسط این رسانه ها «عملیات شهادت طلبانه» با بار معنایی مثبت و دارای جنبه تقدس توصیف می شود.

مثال معروف رابرت انتمن (Robert M. Entman) در این رابطه، نحوه توصیف سقوط هواپیمای آمریکایی در ۱۹۸۳ توسط روسیه و ایران ایر ۶۵۵ توسط نیروهای آمریکایی در ۱۹۸۸ است. انتمن متوجه شد که تایمز، نیوزویک، سی بی اس، واشنگتن پست، و نیویورک تایمز سقوط هواپیمای آمریکایی را یک «بی اخلاقی سیاسی» توصیف کرده اند، حال آنکه سقوط هواپیمای ایرانی را به عنوان «نقص تکنیکی» رادارهای آمریکایی معرفی کردند.

توجه به نمونه های بیشمار پردازش از این دست، نشانگر این حقیقت است که کارکرد پردازش رسانه ها، در حقیقت نوعی قرارداد دوجانبه میان رسانه و سیستم سیاسی است که در آن منافع سیاسی بیش از هرچیز دیگر مد نظر قرار می گیرد.

اولویت بخشی و پررنگ سازی: نحوه تأثیر رسانه بر دیدگاه افراد درباره همجنس گرایی

دیدگاه افراد درباره همجنس گرایی طی فرآیند اجتماعی شدن شکل می گیرد و لذا در معرض تغییر قرار دارد. نظرسنجی های مختلف از آغاز جنبش سیاسی همجنس گرایان در دهه ۶۰ میلادی تاکنون نشان دهنده تغییر چشمگیر دیدگاه عمومی نسبت به پذیرفتنی بودن همجنس گرایی، ازدواج همجنس گرایان و تکفل کودکان توسط زوج های همجنس گراست. این تغییر چشمگیر، علاوه بر قانونی شدن ازدواج همجنس گرایان در ۱۵ کشور جهان و ۱۳ ایالت آمریکا تا این لحظه، حاکی از هدفمند بودن فعالیت های مربوطه در جهت حمایت از همجنس گرایی است؛ -حال آنکه ظاهر امر آن است که حمایت از همجنس گرایی موضوعی مربوط به حقوق بشر و عاملین آن محدود به فعالان جامعه مدنی است.

نمایش همجنس گرایان، همجنس گرایی، و اطلاعات مرتبط با آن در رسانه ها، یکی از منابع اصلی اطلاع افراد درباره همجنس گرایی است. بنا بر نظریه رشد اجتماعی (cultivation theory) که در ۲۰۰۲ مطرح شد، مصرف تولیدات رسانه ای را می توان یکی از عوامل شکل دهی به دیدگاه مخاطبین درباره همجنس گرایی دانست. مطالعات مختلف انجام شده حاکی از وجود همبستگی میان افزایش تولیدات رسانه ای درباره همجنس گرایی و بهبود دیدگاه عمومی نسبت به آن است.

نتایج مطالعه ای در ۱۹۹۶ نشان داد از میان ۸۲ دانشجوی مورد تحقیق، کسانی که فیلم مستند هاروی میلک (Harvey Milk) درباره یک سیاستمدار همجنس گرای قربانی هموفوبیا را دیده اند، تعصب کمتری نسبت به همتایان خود در گروه کنترل که فیلم را ندیده اند بر ضد همجنس گرایی بروز دادند. مطالعه مشابهی در ۲۰۰۲ نشان داد مشاهده فیلمی با شخصیت های همجنس گرا، با افزایش پذیرش نسبت به همجنس گرایی در میان تماشاگران در مقایسه با افراد گروه کنترل که فیلم را تماشا نکرده بودند، همراه بود. همچنین، مطالعه ای در ۲۰۰۶ نشان داد افرادی که تعداد دفعات بیشتری فیلم همجنس گرایانه معروف ویل و گریس (Will and Grace) را تماشا کرده اند، تعصب کمتری در مقایسه با افرادی که تعداد دفعات کمتری این فیلم را دیده اند در ضدیت با همجنس گرایان داشتند. قطعاً تولیدکنندگان رسانه ای با وقوف به این امر تولیدات خود در رابطه با همجنس گرایی را از سال ها قبل هدایت و کنترل می کنند.

در ۲۰۰۱، شخصیت های همجنس گرا ۷. ۵٪ از شخصیت های فیلم های آمریکایی را تشکیل می دادند. در ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳، ۵٪ از محتوای جنسیتی برنامه های تلویزیونی آمریکایی درباره اقلیت های جنسی (شامل همجنس گرایان) بوده است. اگرچه حامیان همجنس گرایی از نسبت دادن ویژگی هایی همچون ابتلای به ایدز، ول انگاری اخلاقی و شخصیتی، شیرین عقل بودن، روابط رمانتیک ناقص و ویژگی های جنس مخالف به شخصیت های همجنس گرای این تولیدات رسانه ای انتقاد می کنند، اما اصل اولویت بخشی و پررنگ سازی موردنظر کارشناسان رسانه به موضوع همجنس گرایی و بازنمایی فردی در شخصیت «همجنس گرا» بیانگر اهمیت پرداختن صرف به موضوع همجنس گرایی به نفع همجنس گرایی، ولو در شکل منفی یا قالبی، است.

علاوه بر این، برخی تولیدات جدید رسانه ای نشان دهنده تغییر روند بازنمایی همجنس گرایان به صورت ارائه روایت های متنوع تر و باورپذیرتر از این گروه است. برای مثال، شخصیت بیانکا در سریال تلویزیونی "همه فرزندان من" نمایشگر دختری است که بعد از یافتن گرایش جنسی خود و پیروز شدن در جدال برای پذیرفتن آن، به تدریج موفق می شود سایر خصوصیات دوره نوجوانی خود را نیز بشناسد و بپذیرد. به این ترتیب، فیلم موفق می شود همجنس گرایی بیانکا را به عنوان مقوله ای هویتی همچون سایر مقولات هویت و نوجوانی ارائه کند.

در میان تولیدات سینمایی هالیوود، همجنس گرایان را می توان به دو صورت مشاهده کرد: همجنس گرایان در قالب ویژگی های قالبی که جامعه به واسطه منابع اطلاعاتی مختلف از آنها می شناسد ولی مورد پذیرش حامیان همجنس گرایی نیست. این دسته فیلم هایی هستند که همجنس گرایی به صورتی جانبی در آنها گنجانده شده است. از سوی دیگر، فیلم هایی هستند که همجنس گرایی تم اصلی آنها بوده و عموماً تصویری مطلوب و پذیرفتنی از همجنس گرایان ارائه می کنند به طوری که حس همدردی و گاه تحسین مخاطب را برمی انگیزند.

بنابراین، مشاهده می شود که روند پرداختن به همجنس گرایی در رسانه های مختلف اگرچه با بازنمایی ویژگی های قالبی مورد انتقاد حامیان همجنس گرایی آغاز شده است، می توان گفت این روند تنها مرحله اولویت بخشی و پررنگ سازی و بخشی از یک جریان گسترده تر بوده و به تدریج جای خود را به پرداخت های کامل تر، متنوع تر و جذاب تر از همجنس گرایان داده یا خواهد داد. در نگاه دیگر، روشن می شود که این شیوه پرداختن به همجنس گرایی با وجود انتقادات حامیان همجنس گرایی مکملی در بخش دیگر تولیدات داشته که شیوه ای کاملاً متفاوت در بازنمایی همجنس گرایان دارد.

شوهای تلویزیونی

اولین شوی تلویزیونی آمریکایی که یک همجنس گرا را مقابل دوربین قرار داد، «دنیای واقعی» بود که در کنار هفت «فرد غریبه» که در هر فصل معرفی می کرد، یک همجنس گرا را برای اولین بار در ۱۹۹۲ معرفی کرد. از این تاریخ، هریک از فصول این برنامه یک چهره همجنس گرا را به تماشاگران معرفی کرده و به این ترتیب این برنامه به طور جدی در خدمت عادی سازی همجنس گرایی به عنوان یک «سبک زندگی» برای بینندگان عمل کرده است.

در یکی از فصول این برنامه در سال ۲۰۰۰، از میان ۷ شرکت کننده دو نفر، به جای یک نفر معمول در هر فصل، همجنس گرا بودند. از این میان، یکی دارای ویژگی های شناخته شده آن دوران درباره همجنس گرایان بود در حالی که فرد دیگر دارای ویژگی های عادی افراد معمولی جامعه آمریکا بوده و دوستان وی بعد از پی بردن به همجنس گرا بودن او ابراز ناباوری کردند. این موضوع در حقیقت استراتژی هوشمندانه ای بود برای بیان این ایده که همجنس گرایان همچون سایر افراد جامعه می توانند خوب یا بد، رذل یا مهربان، ول انگار یا متشخص، و مهم تر از همه، عادی باشند.

در ۲۰۰۰، برنده یکی از رقابت های یک شوی تلویزیونی آمریکایی مشابه به نام «بازمانده» (Survivor) فردی همجنس گرا به نام ریچارد هچ بود که معتقد بود علت برنده شدنش همجنس گرا بودنش است.

مجلات

مجلات همجنس گرایان در آمریکا عمدتاً توسط اشخاص همجنس گرا تولید می شوند. این نشریات شامل نشریاتی است که همجنس گرایی را به عنوان یکی از موضوعات در نظر داشته و به آن نگاه تابوی اجتماعی ندارد. از جمله «حامی» (Advocate) و مجله نیوزویک (Newsweek)، و نشریاتی که همجنس گرایی تم اصلی آنهاست همچون «غریزه» (Instinct)، «برون» (Out)، «ژانر» (Genre) و غیره. این نشریات به طور زیرکانه ای هویتی دوگانه از همجنس گرایان ارائه می دهند که از سویی دارای غریزه ای سرکش و لذا جذاب و وسوسه کننده هستند، و از سوی دیگر افرادی که بسیار متشخص، متمدن و فعال سیاسی هستند.

تم عمده این مجلات سکس، فشن و پول است و به این ترتیب، یک سبک زندگی به مخاطب عرضه می شود که در نگاه سکولار بسیار کامل و بی نقص جلوه می کند؛ چرا که در کنار یک زندگی موفق مدنی و فکری حداکثر لذت جسمانی را برای زندگی دنیوی در یک سیستم فردگرا با سطحی ترین تفاسیر از اخلاقیات ارائه می کند. از آنجا که مطالب قابل ارائه در اکثر این نشریات شامل فشن و پول هم هست، مخاطب این نشریات ممکن است شامل غیرهمجنس گرایان نیز بوده و لذا احتمال ایجاد گرایشات همجنس گرایانه در افراد بیشتر و بیشتر به واسطه مواجهه با چنین محصولات رسانه ای را نباید از نظر دور داشت.

«آبی گرم ترین رنگ است»؟!

در شصت و ششمین جشنواره فیلم کن در ماه می ۲۰۱۳، فیلم فرانسوی «آبی گرم ترین رنگ است» (Blue Is the Warmest Color) موفق به دریافت نخل طلایی شد. این اولین جایزه مهم هنری شناخته شده در سطح جهان بود که به فیلمی با موضوع همجنس گرایی داده شده است. بسیاری قبل و بعد از ارائه این جایزه، به تحسین این فیلم از جنبه هنری و محتوا پرداخته و آن را فیلمی متمایز دانستند که لایق نخل طلایی است.

فیلم سه ساعته بازگوکننده تجربه «مدل جنسی» آدله، دختر جوانی است که در آغاز جوانی به دام عشق زنی همجنس گرا با موهای آبیِ رنگ شده به نام اِما می افتد. فیلم دربرگیرنده تجربیات تلخ و شیرین همچون طرد از سوی خانواده، ماه عسل دو زن جوان، اختلافات دو شخصیت در طول داستان، و در نهایت مرگ آدله در اثر بیماری است.

گفته می شود داستان فیلم برگرفته از داستان مصوری با همین نام نوشته جولی مارو (Julie Maroh) در ۲۰۱۰ در نشریه فرانسوی گلنات (Glenat) است. همچنین، گفته می شود عبداللطیف کشیش (Abdellatif Kechiche)، کارگردان تونسی الأصل این فیلم در ساخت فیلم از اثری ناتمام از پیر دو ماریوو (Pierre de Marivaux) نیز الهام گرفته است.

اهدای نخل طلایی به این فیلم در شرایطی توسط استیون اسپیلبرگ، رئیس هیئت ژوری کن صورت گرفت که طی یک اقدام بی سابقه، وی علاوه بر کشیش، دو بازیگر این فیلم، آدله اگزارشوپولو و لی سدو را نیز برای دریافت جایزه به روی صحنه خواند. این اقدام درحالی عجیب تر به نظر می رسد که بدانیم بسیاری، از جمله کارگردان فیلم، تصور می کردند گفتگوی مطولی در میان اعضای هیئت ژوری در پس پرده برای رسیدن به توافق نهایی صورت گرفته است. به علاوه، بسیاری از منتقدین سینمای حرفه ای، فیلم «درون لوین دیویس» (Inside Llewyn Davis) را شایسته دریافت نخل طلایی می دانستند.

اما آنچه بیش از هر چیز دریافت نخل طلایی از سوی این فیلم را غیرمنتظره و سؤال برانگیز می نماید، نه تجمع همزمان مخالفین همجنس گرایی در پاریس برای اعتراض به مصوبه اخیر دولت فرانسه برای قانونی کردن ازدواج و حق حضانت همجنس گرایان، که اظهارات نویسنده اصلی داستان فیلم است.

ژولی مارو، طی اظهاراتی انتقادآمیز صحنه های سکس این فیلم که یکی از عوامل اصلی موفقیت فیلم عنوان شده بود را خجالت آور و نمونه ای از پورنوگرافی دانست که از نظر او هیچ ارزش هنری ندارد. وی با ابراز افسوس از این که کشیش در هنگام دریافت نخل طلایی حتی نامی از وی نبرده است، صحنه سکس معروف ۲۰ دقیقه ای فیلم را به باد انتقاد گرفت؛ چراکه به گواه مشاهداتش در سالن سینما این صحنه ها تنها برای مردان لذت جو که از مشاهده حرکات جنسی زنان کسب لذت می کنند، جاذبیت داشته است.

در مصاحبه ای، لی سدو، ایفاکننده نقش اما اظهار داشت تمام صحنه های مربوط به معاشقه او و نقش مقابل ساختگی بوده و این دو در تمام مدت از اندام مصنوعی برای فیلمبرداری این صحنه ها استفاده می کردند. این موضوع، علاوه بر تأیید مصنوعی بودن صحنه های مورد انتقاد مارو، بیانگر آن است که تحسیناتی که از این فیلم به دلیل پرداخت همین صحنه ها انجام شده است، در حقیقت به دور از واقعیت، فاقد ارزش نقد هنری -طبق معیارهای موردنظر جشنواره های این کشورها- و دارای رنگ و بوی سیاسی در اوج اعتراضات مردمی فرانسه به قانونمندشدن همجنس گرایی است.

نتیجه گیری

برایان ویلسون (Bryan Wilson)، جامعه شناس دین، می گوید «اگرچه رایج ترین نحله سیستم اجتماعی حال حاضر به دنبال دریافت پاسخ های عقلانی برای زندگی افراد است، بااین حال، لزوماً در هر فرد انسانی بخشی از آن ویژگی [حقیقت طلبی] همچنان باقی است که با راه حل های عقلانی ارضاء نمی شود. این میل بشر است که تظاهرات مدرن مذهبی گری، که بعضی آن را سیر معکوس سکولاریزاسیون نامیده اند، مکرراً واکنش نشان می دهد. »

سؤالاتی که کایپرز در کتاب خود بدان می پردازد در حقیقت سؤالاتی است که هر مخاطب تولیدات روزافزون رسانه های الکترونیک، مکتوب، شنیداری، دیداری، سایت های اجتماعی آنلاین و غیره می باید در ذهن داشته باشد تا بتواند خود را مخاطبی فعال و فرهیخته برای موضوع نوظهور همجنس گرایی بداند. چنین مخاطبی کسی است که در لحظه مصرف تولیدات رسانه ای منفعل عمل نکرده و داده ها را بعد از پردازش و واسازی مفهومی و معنایی هضم می کند.

اهمیت توجه به این موضوع از آن جهت است که رسانه ابزاری برای گروه هایی است که منافع سیاسی و اقتصادی خود را از طریق هدایت فکری مخاطبین جهانی و محلی به نفع موضوعاتی همچون همجنس گرایی دنبال می کنند. این امر علاوه بر جنبه انسانی موضوع، برای کسانی که به مذهب و اخلاق پایبندی نشان می دهند و این امور را فراتر از اموری فردی و خصوصی و عامل انسجام اجتماعی می دانند، حائز اهمیت است.

همچنین، توجه مخاطبین به این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که کنشگران سیاسی جهان در عرصه بین الملل، با قوت و قدرت از این گفتمان تحت عنوان یکی از مقولات «حقوق بشر» حمایت کرده و نسبت به سایر جوانب آن، از جمله تفاوت و تنوع فرهنگی، سیستم اخلاقی ملل و جوامع، رسمیت مذهب به عنوان موضوعی اجتماعی و از این قبیل چشم فروبسته اند.

در ماه می سال جاری میلادی، کمیساریای عالی حقوق بشر و دبیر کل سازمان ملل متحد در پیامی ویدیویی از جامعه موسوم به LGBT حمایت کرده و عنوان کردند «شما تنها نیستید». آنها در این پیام از ۷۶ کشور را به این دلیل که همجنس گرایی را جرم می شمارند، انتقاد کرده و آنها را دعوت به تغییر سیستم قانونی خود به نفع «حقوق بشر» کردند.

در شرایطی که جوامع سکولار انگیزه ای برای مقابله با تولیدات سوگیرانه رسانه ای به نفع ترویج همجنس گرایی ندارند و سازمان ملل نیز رویکردی تقلیل گرایانه به نفع سکولاریزم اتخاذ نموده است، آگاهی بیش از پیش نسبت به این تولیدات و سیاست های رسانه ای و تلاش برای واسازی، نقد و مقابله با این تولیدات بیش از هرکس بر عهده دولت ها و نهادهای فرهنگی- هنری اسلامی است.

پی نوشت

1- http://www.bgsu.edu/departments/tcom/faculty/ha/tcom103fall2004/gp16/gp16- pdf

2- http://www.questia.com/library/1G1-203027125/media-exposure-and-viewers-attitudes-towardhomosexuality

3- http://www.pinknews.co. uk/2013/05/14/video-un-secretary-general-launches-new-anti-homophobia-campaign-you-are-not-alone/

4- https://mizeabi.info/b/http://www.theatlantic.com/sexes/archive/2013/06/graphic-lesbian-sex-is-not-what-makes-i-blue-is-the-warmest-colour-i-radical/276690/

5- https://mizeabi.info/b/http://www.hollywoodreporter.com/news/blue-is-warmest-color-author-564100

6- https://mizeabi.info/b/http://www.guardian.co.uk/film/2013/may/30/blue-warmest-colour-porn-julie-maroh

7- http://en.wikipedia.org/wiki/Blue_Angel_(comics)

8- https://mizeabi.info/b/http://www.metro.us/newyork/entertainment/2013/05/28/lea-seydoux-saysblue-is-the-warmest-color-sex-scenes-not-real

9- http://www.nytimes.com/2013/05/27/movies/blue-is-the-warmest-color-wins-palme-dor-at-cannes.html?_r=0

10- http://www.telegraph.co.uk/culture/film/cannes-film-festival/10079006/Cannes-2013-Blue-is-the-Warmest-Colour-review.html

11- -Mass Media Influences on Sexuality، The Journal of Sex Research، Vol. 39، No. 1 (Brown، 2002) ، pp. 42-45

12- -Attitudes Toward Lesbians، Gay Men، Bisexual Women، and Bisexual Men in Germany، The Journal of Sex Research، Vol. 41، No. 2، (Thompson & Wagner،2004)، pp. 137-149

13- -Secularization، Moral Regulation and the Mass Media، The British Journal of Sociology، Vol. 49، No. 3 (Thompson & Sharma،1998)، pp. 434-455

14- -Media and Risky Behaviors، Children and Electronic Media Vol. 18، No. 1، (Escobar-Chaves & Anderson، 2008)، pp. 147-180

15- Kuypers، Jim A. ، Press Bias and Politics: How the Media Frame Controversial Issues، 2002، Greenwood Publishing Group

کلمات کلیدی
مجلات  |  رسانه  |  هالیوود  |  تاثیر  |  همجنسگرایی  |  شوهای تلویزیونی  | 
لینک کوتاه :