مصاحبه و گفتگو  /  شهدا و دفاع مقدس

گفتگو با همسر شهید مدافع حرم حمید مختاربند

«حاج حمید مختاربند» به قافله شهدای مدافع حرم پیوست تا ثابت کند که هنوز در باغ شهادت فراخ است و باید قفس تن را شکست تا در بهشت ماوا گرفت و در این روزگار هم می توان «مختار حرم» بود و انتقام ظلم به ناموس شیعه را ستاند. در این میان نیمه حاج حمید که دیگر گمشده نیست و سالهاست که پیدا شده و در کنار این مرد آسمانی روزگار گذرانده در هجر همسر نه تنها بی تاب نیست بلکه با آرامشی مثال زدنی و صبری زینبی از اینکه حاج حمید به آرزوی دیرینه اش رسیده و آرامش یافته، خرسند است. در ادامه گفت وگوی بی تکلف و صمیمی با حاجیه خانم فخیمی را پیش رو دارید.

منبع : کیهان مصاحبه شونده : فخیمی، منیره تعداد بازدید : 2571     تاریخ درج : 1394/09/08    

از زندگینامه حاج حمید شروع کنیم. موافقید؟

حاج حمید متولد سال 1335 در روستای عنبر از توابع مسجد سلیمان بود، البته خانواده مختاربند از خانواده های متدین و معتمد شهر شوشتر بودند که به اقتضای شغل پدر خانواده به این روستا مهاجرت کرده بودند و حاج حمید تا پایان دوره ابتدایی در مسجد سلیمان بود و مجدد با خانواده به شوشتر بازگشت.

او اولین فرزند از یک خانواده پرجمعیت بود، به همین خاطر از کودکی و سنین بسیار کم تابستان ها کار می کرد تا کمک خرج خانواده باشد و هیچ گاه فکر جمع کردن پول و اموال نبود و دستمزدش را مستقیم در اختیار خانواده قرار می داد.

معمولا چه نوع کارهایی انجام می دادند؟

کارگری می کرد، حتی می گفت مدتی گاری داشته و در بازار اجناس مردم را جا به جا می کرده؛ کار برایش عار نبود و به خاطر انجام دادن کارهای یدی، بدنی ورزیده و روحیه ای محکم و کاری داشت و به سادگی خسته نمی شد و به یک معمار تجربی تبدیل شده بود.اوایل دهه 50، تحصیلات دبیرستان ایشان با زمزمه های انقلاب گره خورد و حاج حمید وارد فعالیت های خیرخواهانه شد و با شرکت در برنامه های امداد رسانی و کمک به محرومان و مستضعفان با مفاهیم عمیق انقلاب آشنا شد.

در سالهای منتهی به انقلاب چه فعالیت هایی داشتند؟

دوران انقلاب در شوشتر با دوستان خود هسته انقلابی تشکیل دادند و در آن شرایط خفقان اعلامیه جابجا می کردند و کتابهای شهید مطهری را توزیع و شعارنویسی می کردند.او همچنین مبدع توزیع نشریه عبرت ها در شوشتر بود و جلسات مهمی برای آموزش قرآن و مفاهیم دینی و انقلابی دایر نمود.

بعد از انقلاب ایشان کجا مشغول به فعالیت شدند؟

بعد از پیروزی انقلاب، حاج حمید از اولین کسانی بود که لباس مقدس سپاه را برتن کرد؛ و به فاصله کوتاهی غائله کردستان پیش آمد که ایشان به سرعت لباس رزم پوشید و به آنجا رفت. پس از بازگشت از کردستان با چند تن از دوستان نزدیکش بسیج شوشتر را تشکیل و نیروهای مخلص بسیاری را جذب کرد.

بعد از تشکیل بسیج شوشتر به تیپ امام حسن(ع) رفت و فرمانده عملیات و سپس فرمانده محور شد و بعد از آن هم به عنوان فرمانده سپاه شوش منصوب شد. بعد از اقدامات ارزنده ای که در سپاه شوش داشت به عنوان جانشین فرمانده سپاه شوشتر معرفی شد، بعد از آن به قرارگاه کربلا رفت. مدیریت ستاد تیپ 51 حضرت حجت، مسئولیت بعدی ایشان بود و پس از آن در بازرسی لشکر هفت ولی عصر(عج) منتقل و سپس مسئول آماد لشکر هفت ولی عصر(عج) شد. در نهایت به دلیل دقت و شناخت معارف و احکام دینی و قدرت و تخصص او در امور مالی به عنوان مدیر شعب بانک انصار خوزستان و پس از 5 سال تلاش پی گیرانه به عنوان مدیر شعب بانک انصار قم انتخاب شد.

آشنایی و ازدواج شما با شهید مختاربند چگونه رقم خورد؟

ما ساکن اهواز بودیم اما به دلیل بمباران شهر به شوشتر نقل مکان کرده بودیم و یکی از دوستان ایشان واسطه آشنایی ما شد.

شما که از ایشان شناختی نداشتید، چگونه به این ازدواج راضی شدید؟

اینکه حاج حمید پاسدار انقلاب بود برای من اتمام حجت بود؛ البته ایشان در صحبت هایشان هم می گفتند: ما در شرایط جنگ هستیم و ممکن است هر اتفاقی برایم بیفتد و در واقع همه چیز را برای من روشن کردند. ازدواج ما هفتم تیر 1360 و دقیقا مصادف با انفجار در دفتر حزب جمهوری اسلامی و شهادت آیت الله بهشتی و یارانش بود؛ مراسم ساده ای بود که به دلیل وقوع این اتفاق، ساده تر هم برگزار شد.

درباره بچه ها و رابطه پدر با آنها در این سالها بفرمایید؟

فرزند اول ما طیبه خانم متولد سال 61 است، اکثر طفولیت ایشان حاج حمید جبهه بود، به همین خاطر وقتی کسی از ایشان می پرسید شغل پدرت چیست؟ می گفت: جبهه کاره!

فرزند دومم آقا محمود که در سال 63 به دنیا آمد. ایشان برای گذراندن دوره دافوس تهران بودند و بعد هم که به لطف خدا زهرا خانم و محمد حسین به دنیا آمدند. شهید مختاربند با وجود بچه های کم سن و سال و سر و صدای آنها در منزل تصمیم گرفت وارد دانشگاه شود و ادامه تحصیل بدهد و در رشته مدیریت قبول شد. در حالی که کار بیرون و خرید منزل نیز کاملا بر عهده ایشان بود.

الگوی خیلی خوبی برای بچه ها بود. دست آنها را می گرفت و آنها را به مسجد می برد. برای نماز خوان کردنشان برنامه داشت و برای نمازهایشان در دفتری علامت می زد و وقتی به حد مشخصی که می رسید یک جایزه به آنها می داد تا به نماز خواندن تشویق و ترغیب شوند.

ویژگی های بارز شهید مختاربند را در طول سال هایی که با ایشان زندگی کردید چه دیدید؟

اطاعت ایشان از ولایت فقیه خیلی بارز بود. بسیار علاقه مند به امام خمینی(ره) و بعد از ایشان به رهبر معظم انقلاب بودند و می گفت: «من به قدری به ایشان ایمان دارم که اگر به من بگوید برو درون آتش، می روم» و فکر می کنم با رفتن در آتش جنگ سوریه این را ثابت کرد.

بسیار مقید به مسجد رفتن و شرکت در نماز جماعت بودند؛ خستگی و مشغله و گرما هیچ کدام مانعی برای این کار نبود. حتی زمانی در منزلمان کار بنایی داشتیم و کمک دست کارگرها بود. به محض اینکه وقت اذان می شد دست از کاز می کشید و راهی مسجد می شد و فکر می کنم توفیق مسجد رفتن زمینه ساز توفیقاتی دیگر برای حاجی شد.در مسجد با جوان ها پایگاه بسیج راه اندازی کرد و با آنها کار فکری فرهنگی انجام می داد. فقط فکر تربیت بچه های خودش نبود، فکر همه بچه های محله بود. با هزینه خودش آنها را به اردو می برد و از هزینه کردن برای جوانان دریغ نمی کرد. در حالی که ما یک زندگی کارمندی داشتیم ولی معتقد بود باید جوانان در مسیر دین و اعتقادات قرار بگیرند.از دیگران گره گشایی و از طریق مالی و معنوی و فکری به همه کمک می کرد و در واقع مسجد رفتن زمینه انجام کارهای خیر دیگر را برای حاج حمید مهیا می کرد.

به یا دارم مدتی در احداث ساختمان مسجد چهار ده معصوم اهواز(فازیک پاداد) کمک می کرد، هوا بسیار گرم بود و ایشان هم مقید به روزه مستحبی و هر چقدر به ایشان می گفتم لااقل وقتی روزه ای برای کار ساختمانی مسجد نرو یا این روزها روزه نگیر، قبول نمی کرد.در خاطرات یکی از دوستانش هم خواندم که وقتی چاه توالت مسجد گرفته بود حاجی بدون توجه به موقعیت کاری خود به عنوان مسئول شعب بانک انصار شخصا برای رفع این مشکل اقدام کرد.

بسیار اهل مطالعه بود و این ویژگی را از قبل از انقلاب داشت و این اواخر هم اگر وقت نداشت حداقل روزنامه ها را مرور می کرد. خیلی ساده زیست و خاکی و دل رحم بود؛ گاهی اوقات در مسافرت پیش می آمد به ناگاه ماشین را متوقف می کرد و دنده عقب می رفت و چوپان، کشاورز یا مسافری که کنار جاده دست تکان داده بود را سوار می کرد، در حالی که ما اصلا متوجه این فرد نشده بودیم؛ ولی او حواسش به خیلی چیزها بود. بسیار مستضعف نواز بود و می گفت: وقتی خدا این ماشین را به عنوان نعمت به من داده من وظیفه دارم به وسیله آن به مردم خدمت بکنم.

به طلبه ها خیلی ارادت داشت و از هیچ کاری برایشان دریغ نمی کرد؛ مدتی مستاجر طلبه ای داشتیم در اهواز که حاجی حد اقل کرایه را از ایشان می گرفت و بعدها هم به من گفتند که همان حداقل ها را هم جمع کرده و موقع تخلیه به او بازگردانده است. داماد دوم ما و البته دخترم نیز طلبه هستند. به همین خاطر حاج حمید هیچ شرط و شروطی برایشان قرار نداد. حتی شام عروسی را که تعداد بسیار قلیلی دعوتی داشتیم را خود حاجی تقبل کرد که به ایشان فشاری نیاید. به ساخت مسجد و آباد کردن خانه خدا خیلی اهتمام داشت و در ساخت مسجد چهارده معصوم اهواز و مسجد باقریه قم از هیچ کاری حتی کارگری دریغ نکرد.

در خصوص حالات عبادی و معنوی حاج حمید نیز توضیح می فرمایید؟

نمازهایشان به ویژه نماز شب هایشان خاضعانه و عاشقانه بود؛ تقریبا نمی شود گفت هیچ قنوت ایشان بدون گریه و طلب شهادت سپری می شد. بعد از نماز صبح وقتی از مسجد به منزل می آمد مشغول خواندن دعای عهد و زیارت عاشورا می شد و تا طلوع آفتاب بیدار بودند.به صله رحم بسیار اهمیت می داد و حتی وقتی قم بودیم عید نوروز و یا هر فرصتی که پیش می آمد برای سرکشی به اقوام به خوزستان می آمدیم.وقتی دربانک انصار مشغول بود هر کاری از دستش بر می آمد برای کمک کردن به افرادی که می دانست نیازمند هستند انجام می داد، این در حالی بود که آشنایان باید طبق روال کارشان انجام می شد و آنها هم می دانستند که حاجی اهل توصیه نیست. یک حساب بانکی را برای نیازمندان در بانک باز کرده بود و مقداری از حقوقش را در آن پس انداز می کرد و به عنوان قرض الحسنه به آنها می داد.

مشکل دیگران را مشکل خودش می دانست و اگر باید جایی می رفت و یا کسی را می دید وقت می گذاشت و پیگیری می کرد و آدم بی تفاوتی نبود و به همین خاطر دوستانی دارد که شیفته او هستند و حاضرند برایش جان بدهند. یادم می آید یک بار هم مسافرت بودیم که وقت اذان شد و برای اقامه نماز در یک مسجد سر راهی توقف کردیم؛ سرویس های بهداشتی آنجا کاملا تاریک بود؛ وقتی نمازش را خواند رفت از مغازه لامپ خرید و نصب کرد بعد مجدد راه افتادیم؛ به رفاه حال دیگران و کمک به فرهنگ نماز و نمازخوانی حساس بود.

از چه سالی ساکن قم شدید؟

سال 82 بود که به خاطر مسئولیت جدیدی که به حاجی محول شد باید به قم نقل مکان می کردیم؛ حاج حمید خیلی خوشحال شد که همجوار حضرت معصومه (س) می شویم؛ چون خیلی از وضعیت فرهنگی و بدحجابی و ناامنی ها ناراضی بود. منزلمان نزدیک حرم بود، نوافل را در منزل ادا می کرد و نماز صبح ها را به مسجد می رفت و فاصله مسجد تا منزل را می دوید و ورزش می کرد و همیشه سعی می کرد جسمش را آماده نگه دارد.

تا چه سالی مشغول به کار بودند؟

پس از بازنشستگی دو سال مجدد مشغول به کار شدند و اما بعد از آن به جمع خدام آستان متبرک حضرت معصومه(س) پیوستند. با اسراف خیلی مخالف بود؛ یکی از کارهای ما در سفرهای زیارتی حتی در سوریه که خدمت ایشان بودم این بود که باقی مانده غذاها را به سرعت جمع می کرد و برای افراد نیازمند می برد.در منزل نیز علی رغم اینکه بنده خیلی اهل رعایت بودم مدام متذکر می شد که اسراف و ریخت وپاش صورت نگیرد؛ چه در خوراک و پوشاک چه در مصرف آب و برق.

چطور شد که سیر زندگی حاج حمید با سوریه گره خورد؟

مرداد سال93 آغاز یک تصمیم بزرگ برای ایشان بود؛ یکی از فرماندهان دفاع مقدس که عازم سوریه بود از ایشان پرسیده بود که اگر نیرو خواستیم، هستی؟ و ایشان هم پاسخ مثبت داده بود؛ بر خلاف اینکه به نظر می رسد انسان هایی در سن حاج حمید تعلق بیشتری به دنیا پیدا می کنند؛ چون وابستگی های بیشتری دارند؛ ولی ایشان اصلا این گونه نبود و راحت و سبکبال، گویی علاقه ای به هیچ کس و هیچ چیز ندارد؛ کوله بارش را بست و رفت؛ در دنیا زیست ولی به دنیا دل نبست.این اواخر که با او صحبت می کردم می گفت: «من از دنیا دل کنده ام» و تا کسی همه وابستگی ها و دلبستگی هایش را رها نکند شهید نمی شود.

هیچ وقت برای منصرف کردن و بازگشت او تلاش نکردید؟

چرا، یک بار که از سوریه آمد خواهرانش دورش را گرفتند و گفتند:«یک سال است که آنجایی کافی نیست؟ دیگر نمی خواهی برگردی؟» با حالت گریه گفت:«یعنی حرم حضرت زینب(س) را بگذارم به دست نااهلان بیفتد؟ اگر من بخواهم با وضعیت آنجا در شهر خودم زندگی کنم مرگ بر این زندگی.»یک بار هم که من از ایشان درخواست بازگشت کردم گفت:«برمی گردم ولی نه با پای خودم مگر اینکه مرا بیاورند».

 ماه محرم منتظرش بودیم که بیاید؛ چون معمولا برای زنجیرزنی به خوزستان می آمد، به وعده اش وفا کرد؛ آمد؛ ولی بر بال ملائک و همان طور که گفته بود آوردنش.

شما هم سفری به سوریه داشته اید؟

وقتی نمی توانستند بیایند تماس می گرفتند و من می رفتم؛ چهار سفر توفیق داشتم خدمتشان برسم و مقداری از وسایلم را آنجا گذاشته بودم برای مواقعی که می روم دیگر با خود جابه جا نکنم، آخرین سفرتقریبا یک ماه قبل از شهادتشان بود که هنگام بازگشت گفت: «وسایلت را همراهت ببر» گفتم: «من می خواهم دوباره برای زیارت بیایم.» گفت: «ممکن است بیایی ولی به عنوان همسر شهید.»

و روزهای منتهی به شهادت؟

یک سفرکه از سوریه آمده بودند؛ مرا صدا زد و دندان های شکسته اش را نشانم داد پرسیدم: «این کار برای چیست؟» گفت:« این ها نشانه است برای اینکه اگر نیاز بود مرا شناسایی کنید در خاطرتان باشد.» و من به شدت احساساتی شدم و گریه کردم. حاج حمیدگفت:«تو می دانی شهادت یعنی چه؟ یعنی من زودتر می روم بهشت و برای شما جا می گیرم تا شما بیایید.» در سفر آخرش چندین بار گریه کرد و حالا که خوب فکر می کنم متوجه می شوم که آن گریه ها، گریه وداع بود.در آخرین پیامک هایش درست یک روز قبل از شهادتشان نوشته بود من در یک باغ میوه هستم؛ یکی از همرزمانش بعد تعریف کرد که همان روز به او از انگورهای آن باغ تعارف کردیم و او قبول نکرد گفت: «من می خواهم از انگورهای بهشت بخورم» و فردایش به شهادت رسید و یکی از بستگان ایشان را در خواب در باغ انگور دیده بود که با چهره نورانی در حال انگور خوردن است.یکی از آخرین پیامک های ایشان این شعر بود:

شیعیان بس نیست غفلت هایمان

غربت و تنهایی مولایمان

ما ذلیل و عبد دنیا گشته ایم

غافل از مهدی زهرا گشته ایم

من که دارم ادعای شیعه گی

 چه بگویم من به جز شرمندگی

مصیبت کوچکی نیست، چگونه با آن کنار می آیید؟

حاج آقا که شهید شد به آرامش رسید؛ چون واقعا در دنیا آرام و قرار نداشت و من هم به همین خاطر دلم خیلی آرام است و اگر شب تا صبح سر بر مهر بگذارم و خدا را شکر کنم کافی نیست زیرا شهادت نصیب هر کسی نمی شود و از مصادیق اتم عاقبت به خیری شهادت است.ایمان دارم که شهدای حرم نزد خدا خیلی بزرگند؛ چون برای جهاد هجرت کردند و از سرزمین و دلبستگی های خود گذشتند و در دیار غربت جنگیدند و خداوند برای مهاجرین در قرآن اجر فراوان ذکر فرموده اند چه برسد به اینکه انسان در کنار مهاجرت توفیق جهاد را هم داشته باشد.

آیا محل دقیق و نحوه شهادت ایشان را می دانید؟

حاج مجید همرزمش ماجرا را این گونه روایت می کند که جبهه النصره دوم مهر عملیاتی را در منطقه قنیطره آغاز کرده بود که هدف نهایی خود را اشغال دمشق تا عاشورای حسینی قرار داده بودند. حاج حمید که در سوریه به «ابوزهرا» معروف بود وقتی متوجه موضوع شد با تماس های مکرر با فرمانده عملیات از او خواست که به عنوان نیروی عملیاتی از او استفاده شود. به همین خاطر به عنوان فرمانده محور یک معرفی شد.20 مهرعملیات سنگینی شد و در درگیری ها مهمات تمام شد و حاج مجید در حال مهمات رسانی به خط بوده که حاج حمید را می بیند که با نشاط خاصی در حال گرداندن عقبه برای پرتاب خمپاره است و وقتی خمپاره به هدف اصابت می کند با مشت گره کرده فریاد می زند:«الله اکبر، جانم فدای رهبر» و شعار یازهرا(س) سر می دهد. حاج مجید به شهید «حسونی زاده» دیگر همرزم حاجی می گوید: «به ابوزهرا بگو خیلی نورانی شده حواسش به خودش باشد و این قدر جسورانه در خط مانور ندهد» که حاجی جواب می دهد: «هیچ غلطی نمی توانند بکنند.» حاج مجید و شهید حسونی زاده به ساختمانی در آن حوالی می روند که متوجه می شوند دشمن در حال دور زدن ساختمان است و متاسفانه شهید حسونی زاده تیر می خورد و چند نفری که برای عقب کشیدن ایشان نیز می روند تیر می خورند. وقتی حاج حمید متوجه موضوع می شود برای اینکه شهید حسونی زاده دست دشمن نیفتد جلو می رود که در حین حرکت گلوله ای به سینه ایشان اصابت می کند و با نوای یاحسین(ع) بر زمین می افتد؛ وقتی نیروها او را به عقب آوردند سوار ماشین می کنند و حاج مجید سعی داشته به ایشان تنفس مصنوعی بدهد که گویا ایشان همان لحظه و در دم به شهادت رسیده بودند.

به نظر شما پیام شهدا و مسئولیت ما بعد از شهدا چیست؟

فکر نمی کنم کسی باشد که شهدا را دوست نداشته باشد؛ انسان های بزرگی که در صحنه خطر، سینه خود را برای دفاع از اسلام سپر کردند؛ تا امنیت و آرامش ما تامین گردد.آیا گریه بر شهدا به تنهایی برای ادای حق آنها کافی است؟ آیا می شود شهدا را دوست داشت ولی آرمانشان را نه؟ شهدا رهرو می خواهند، رهروانی که اهدافشان را دنبال کنند.شهدا به دنبال یاری حسین زمان بودند و به دعوت او لبیک گفتند، ما چگونه می توانیم به ولی زمانمان یاری برسانیم؟ به دختران و خواهران خودم عرض می کنم که به یقین حجاب شما از مصادیق بارز و کلیدی یاری حسین زمان و وفاداری به خون شهداست. اطاعت از ولی فقیه، پشتیبانی از نظام، خدمت به مردم، انجام واجبات و ترک محرمات نه تنها ما را به رستگاری اخروی می رساند بلکه باعث می شود در محضر شهدا شرمنده نباشیم.صحبت دیگرم با خواهران خودم این است که قناعت و ساده زیستی را در راس امور زندگی خود قرار دهند و با پرهیز از تجمل گرایی و مدیریت هزینه به مردان زندگی خود فرصت و فراق بال بدهند تا برنامه ریزی های معنوی را در زندگی پیاده کنند. زیرا کار زیاد برای پاسخگویی به نیازهای خانه و خانواده نشاط عبادت را از آنان می گیرد و این ظلمی است که در حق آنان روا داشته می شود، لذا بانوان مسئول رشد معنویت در خانواده اند. بانوان عفیفه ما در زمینه دیگری نیز می توانند نقش ویژه ای داشته باشند و آن هم اجرای فرامین رهبری پیرامون اقتصاد مقاومتی است؛ بیش از 80 درصد این موضوع متوجه خانم هاست. چرا باید کشور ما در مصرف آب و برق و گاز از استانداردهای جهانی چندین برابر فاصله داشته باشد؟ اگر زنان برنامه ریزی دقیقی داشته باشند و فرزندان خود را نیز با این تربیت بپرورانند کشور ما از این وضعیت خارج می شود در غیر این صورت باید منتظر شرایط بدتری باشیم.متاسفانه اسراف دیگر رنگ گناه بودنش را از دست داده و به راحتی شاهد تغییر دکوراسیون ها و لباس ها و موارد هزینه بر دیگر هستیم. بانوان قابلیت های بسیار زیادی برای ظهور و بروز دارند؛ چه در زمینه اقتصادی و چه در زمینه فرهنگی همین که خانم های ما اهل مطالعه باشند و بدانند چگونه فرزندان خود را تربیت صحیح کنند از مصادیق پیروی از شهداست.

کلمات کلیدی
دفاع مقدس  |  مدافعان حرم  |  شهید مدافع حرم  |  شهید حمید مختاربند  | 
لینک کوتاه :