×

امام زمان(ع)؛ همه کاره عالم


تعداد بازدید : 713     تاریخ درج : 1392/10/18

 

سخنرانی آیت الله خزعلی در نشست ویژه چهاردهمین سال فعّالیت موعود

[این جانب] به مناسبت ماه شعبان تبریک عرض می کنم؛ ماه رسول الله(ص) و ماهی که به وسیله کرامت در برگرفته شده است؛ «حفّ بالکرامـ[».

چهار ـ بلکه پنج ـ مولود عزیز در این ماه تولّد یافته اند؛ سردار شهیدان و رئیس شهدا، حضرت ابی عبدالله(ع) و برادر شهیدش ابوالفضل العباس و [امام سجّاد(ع)] صاحب قرآن صاعد (بالا رونده) ـ پنجاه و چهار دعای صحیفه سجادیه ـ که انسان را متحوّل می کند و جوان عزیزِ امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع) و نیمه شعبان، میلاد مردی که محقّق کننده هدف قیام همه انبیاست که [همانا] برپا شدن عدل الهی در بین مردم بوده است که هر ذی حقّی به حقّ خودش برسد. خداوند متعال فرموده است: «لقد أرسلنا رسلنا بالبینات و أنزلنا معهم الکتاب و الحکمـ[ لیقوم النّاس بالقسط؛1 ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم و با آنها کتاب (آسمانی) و میزان (شناسایی حق از باطل و قوانین عدل)) را نازل کردیم تا مردم به عدالت قیام کنند».

قبل از اینکه حکومت اسلامی تأسیس شود، حکم شاه و سلطان [ظالم]، هم طراز حکم خدا به جامعه تلقین می شد. در قالب شعر تعلیم می دادند: «چه فرمان یزدان، چه فرمان شاه» و گفته می شد:

واجب آمد برای ما شش حق

اوّلش حقّ واجب مطلق

بعد از آن حقّ مادر است و پدر

و آنِ استاد و شاه و پیغمبر

یعنی باطل را لابه لای حق جا داده بودند. امّا امروز، آنهایی که سردمداران جهان اند، به کذب ادّعا درباره حقوق بشر رسوا شده اند. بچّه ها هم خوب می فهمند که انگلیس و آمریکا خبیث اند و چیزی جز مادیات و غارت کردن مردم به هر وسیله ممکن نمی فهمند. طبیعی است که این جوانان و مردم دست به سوی خدا بالا می برند که آیا دنیا نجات دهنده ای دارد که دنیا را از عدل و داد پر کند، همان طور که از ظلم و بیداد لبریز گشته است؟

حضرت امام زمان(ع) در دنیای لبریز از ظلم، قیام می کند. به علاوه اینکه [ظهور] ابزار لازم دارد. اگر امام زمان(ع) از کنار کعبه بانگ بر آورند که «أنا بقیـ[ الله»، باید چنان باشد که همه آن ندا را به زبان خودشان بشنوند. امروز [این طور است،] اگر در گوشه ای از گوشه های جهان صدایی بلند شود، همه می شنوند. پس هم ابزار باید در اختیار قرار بگیرد و هم روحیه مردم آماده [پذیرش] باشد.

و همه دیدند که [در عصر ما] مردی از گوشه خمین حرکت کرد و شجاعت به خرج داد و [قلب ها را] تکان داد. چنانچه شیفته اش شدند، [چنان که حتّی] بچّه سیزده ساله چیزی جز فداکاری نمی فهمید؛ چنین روحیه ای باید [در رهبری] باشد که مردم را تکان بدهد. رعبش چنان بود که موقعی که صحبت می کرد، سلمان رشدی [مرتد] در انگلستان تکان می خورد. او نمونه ای از منتظران امام زمان(ع) بود که وعده الهی برای برپایی عدل موعود و جامعه عدالت محور جهانی است و هر وقت بیاید، یک ماه قبل از او، رعبش در دل دشمنان اسلام می افتد.

٭ ٭ ٭

من ابتدا از این موعودنامه و برادران عزیزی که در این وادی کار می کنند و هر ماه مردم را به یاد امام مهدی(ع) می اندازند، خرسند و متشکر هستم. این کار باید به صورت شبانه روزی صورت بگیرد. ما باید هر صبح به یاد امام عصر(ع) دعا بخوانیم: «خدایا، از همه مؤمنان در شرق و غرب عالم درود و صلوات به مولایم صاحب الزّمان(ع) برسان».2

امام زمان(ع)؛ همه کاره عالم

جمله ای را از یکی از تشرّفات که در یکصدمین شماره ماهنامه موعود نقل شده، بیان می کنم: شخصی به حضور یکی از یاران حضرت مهدی(ع) تشرّفی پیدا می کند و حاجاتی می خواهد، آن فرد به وی می گوید: این دعا را بنویس: «یا محمّد یا علی یا فاطمـ[ یا صاحب الزّمان أدرکنی و لا تهلکنی»؛ این جمله به لحاظ ادبی اشکال دارد. چون خطاب به سه نفر است، باید فعل آن جمع آورده شود: «أدرکونی و لا تهلکونی» برای آن شخص نیز این اشکال طرح می شود که چطور چنین چیزی ممکن است؟ آن فرد شریف که دعا را نقل کرده، می فرماید: همین درست است [زیرا در حال حاضر اداره کننده عالم فقط حضرت امام زمان(ع) هستند] و دیگر اسامی برای توسل به آن حضرت(ع) است. بعد آن شخص، این عبارت را نزد کسی که قبلاً طور دیگری نوشته بوده ـ مرحوم بیدآبادی ـ می برد و او نیز فوراً اصلاح می کند. معنای این جمله آن است که کسی که کار می کند و فعّال است، حضرت بقیـ[ الله ـ ارواحنا فده ـ است.

من می خواهم بگویم که امامان معصوم(ع) این معنا را در دعاهای متعدّدی به ما یاد داده بودند، امّا ما از آن غفلت کرده ایم؛ در دعای افتتاح، دعای ندبه و....

در دعای افتتاح که برای ماه مبارک رمضان است، راجع به [وصف] پیامبر خدا(ص) و یازده امام معصوم تنها یازده سطر بیان شده ولی برای امام عصر(ع) بیست و یک سطر آمده است. البته به طور مسلّم، پیغمبر(ص) و علی(ع) از نظر فضیلت بر حضرت مهدی(ع) مقدّم اند، با این وجود، درباره همه این معصومین(ع) یازده سطر و تقریباً دو برابر آن برای امام عصر(ع) بیان شده است.

در دعای ندبه نیز، که هر جمعه می خوانیم، چهل و نه و نیم سطر به تمام انبیا، اوصیا، پیغمبر اکرم(ص) و آل پیامبر(ع) اختصاص دارد، که بیست سطر آن ویژه امیرالمؤمنین(ع) است، امّا درباره امام عصر(ع) شصت و دو و نیم سطر نقل شده است. یعنی اینکه امروز همه کاره عالم امام زمان(ع) است؛ آنها عزیزاند، بعضی شان بر آن حضرت مقدّم اند ولی امروز، کار به دست آن حضرت(ع) باشد، موقعی که کار دست امام حسن(ع) است، امام حسین(ع) اظهارنظر نمی کند؛ [امام حسین(ع) می فرماید:] من تابع تو هستم، ولی دوران تویی، اگر صلح بکنی صلح می کنیم، بجنگی، می جنگیم. موقعی که یک ولی روی کار است، ولی دیگر تابع او است و امروز نوبت ولی عصر(ع) است؛ اگر به پیامبر(ص) و سایر معصومان(ع) توسل بجویید آن را به ولی عصر(ع) ارجاع می دهند. پس این مطلب [ذکر شده در تشرّف مذکور] را به ما یاد داده بودند، امّا غافل شده بودیم. این [ویژگی] از نظر ماده و الفاظ بود.

به لحاظ معنایی و محتوایی نیز، اگر دقّت کنیم، مشاهده می کنیم که در پایان ادعیه مذکور می فرماید: «اللّهمّ المم به شعثنا و اشعب به صدعنا و ارتق به فتقنا؛ بار خدایا به واسطه او پراکندگی مان را بر طرف کن و به واسطه او گسیختگی مان را دور کن و پریشانی مان را بدو پیوست کن» در پایان دعای افتتاح همه امورمان را «به واسطه او» یعنی به وسیله ولی عصر(ع) از خدا طلب می کنیم. پس این نکته را در هنگامی که دعا می خوانیم در نظر داشته باشیم:

«بار خدایا،. .. کمی ما را بدو زیاد کن و خواری ما را بدو عزّت بخش و نداری ما را بدو توانگری ده، بدهی ما را به وسیله او بپرداز و فقر ما را بدو جبران کن و شکاف و تفرقه ما را بدو برطرف کن و سختی ما را بدو آسان کن و چهره های ما را بدو سفید گردان و گرفتاران ما را بدو رها کن و خواسته های ما را بدو روا کن و وعده های ما را بدو تحقّق بخش و دعای ما را بدو مستجاب کن و خواهش های ما را به وسیله او عطا کن و به وسیله او ما را به آروزهای دنیا و آخرت برسان و به وسیله او، بیش از آنچه ما خواهانیم به ما بده، ای بهترین درخواست شدگان و گشاده دست ترین عطا کنندگان، سینه های ما را با ظهورش شفا بخش و به وسیله او عقده دل های ما را بر طرف کن و ما را بدو، بدان حقّی که مورد اختلاف است، به اذن خود، راهنمایی کن که به راستی، تو هر که را بخواهی به راه راست هدایت می فرمایی و به دست او ما را بر دشمنانت و دشمنانمان نصرت ده، ای معبود بر حق؛ آمین».

[پرسش این است] ما که نام همه معصومان(ع) را برده بودیم، چرا فقط برآمدن حاجاتمان را از آن حضرت می خواهیم؟ [به همان دلیل که گفته شد] [نکته سوم اینکه] دعای ندبه را که می خوانیم، اوّل می گوییم: «أین... أین...؛ کجاست... کجاست...» بعد می گوییم: «بأبی أنت؛ جانم به فدایت» در دعای افتتاح رنج های درونی جامعه خودمان را بیان می کنیم، امّا دعای ندبه، بیان رنج های برونی (جهانی) است. «کجاست آن کسی که برای ریشه کن کردن ستمگران آماده شده است و کجاست آن مایه امید برای از بین بردن ستم و تجاوز، کجاست آنکه ذخیره شده برای نو کردن فریضه ها و سنّت ها و... کجاست آن در هم شکننده شوکت زورگویان، کجاست ویران کننده بناهای شرک و دورویی،... کجاست نابود کننده سرکشان و متمرّدان». آن امام عدل(ع) است که ریشه ظلم و بیداد را محو می کند. در این فراز از دعا، بیست و نه نوبت می گوییم: «کجاست؟» و بیست و یک نوبت می گوییم: «بأبی أنت و امّی؛ پدر و مادرم به فدایت باد» بعد از آن می گوییم: «بنفسی أنت؛ جانم به قربانت» تو آن غایبی هستی که در میان ما زندگی می کنی.

امام زمان(ع) هدایت کننده قلب ها

بارها در سخنان امام خمینی(ره) آمده است که «به برکت امام زمان(ع) این کار صورت گرفت»، آن حضرت(ع) پشتیبان مردم است، قلب ها را ارشاد می کند، متوجّه می کند و به دل می اندازد که این کار را انجام بدهید. او به لب ها می اندازد و عده ای را گرد می آورد و آنان را محکم و تزلزل ناپذیر می سازد. من در اینجا می خواهم دو نمونه از این محکم کردن [قلب]ها را ذکر کنم: شاه می خواست به دیدن آیت الله بروجردی(ره) برود. آقای بروجردی گفته بودند، اینکه او بیاید و من در مقابل او برخیزم درست نیست؛ او مردی شرابخوار و مزدور اجنبی است. من در اندرون خانه می ایستم و بعد از آنکه آمد، بر او وارد می شوم. شاه وارد شد و علمایی که در آن مجلس بودند، طبق دأبی (روشی) که داشتند، برمی خاستند، امّا دیدند یک سید نشسته است؛ همه برخاسته بودند ولی آن یک سید نشسته بود. بعداً که امام خمینی(ره) به مرجعیت رسیدند، شاه پرسیده بود، این سید کیست؟ در جوابش گفته بودند: این همان است که آن روز برنخاست.

و نمونه دیگر اینکه، امام(ره) به شاه فرمان دادند که مراعات دین را بکن، شاه پاسخ داده بود: از خدا می خواهم شما ارشاد عوام بکنید، امام خمینی فوراً به او نوشتند: «چون گفته ای ارشاد عوام بکنید، به تو و دولتت می گویم....» یعنی تو و دولتت عامی تر از همه هستید. این قوّت رشد چشم گیر در این انسان بزرگ از کجا سرچشمه می گیرد؟

ایشان در پاریس مصاحبه ای داشتند، فرمودند: فردا جمعه است یک ساعت مصاحبه را به تأخیر بیندازید. جمعه برای غسل جمعه و ناخن گرفتن و خواندن دعای ندبه است. می گوییم: هل إلیک یا بن احمد سبیلٌ فتلقی، هل یتّصل یومنا منک بغده فنحظی».

یکی از حظوظ (لذّت های) زندگی بنده دیدن دو نفر بود؛ یکی میرزا مهدی اصفهانی و دیگری امام خمینی(ره). میرزا مهدی اصفهانی حضرت مهدی(ع) را در مکاشفه می بیند که شال سبزی به کمر بسته و رویش نوشته است: «طلب المعارف من غیر طریقنا اهل البیت مساوقٌ لإنکارنا»؛ اگر پایه معارفتان را از غیر مکتب ما قرار دهید ما را انکار کرده اید. چنان از این سخن تحت تأثیر قرار می گیرد که همه مشهد را تکان می دهد و می گوید فلسفه و عرفان را بخوانید ولی اینها پایه نیستند. پایه معارف اهل بیت(ع) از خود ایشان است.

من در طول عمرم، بزرگانی را درک کردم؛ یکی میرزا جواد آقای تهرانی، از شاگردان میرزا مهدی اصفهانی است. او به قدری والا بود که من کسی را خودْ کشته تر از او ندیدم. وصیت کرد که برایش مراسم روز سوم و هفتم و چهلم و سالگرد نگیرند و برایش سنگ قبر نگذارند [الآن قبرش سیمانی است] به ایشان گفتند، برای شما نزدیک ترین جاها را به قبر مطهّر حضرت رضا(ع) قرار می دهیم. فرمود: «از قبر هارون به امام نزدیک تر می شود؟ من را هر جا باشد ـ ولو در بیابان ـ دفن کنید». از اشخاص ضدّ انقلاب با ایشان تماس گرفتند و گفتند اینقدر درباره امام خمینی(ره) صحبت نکن تو را می کشیم. گفته بود: من ساعت 7 صبح از کوچه مستشار به سمت مسجد حاج ملّا حیدر حرکت می کنم. آن موقع بیایید که من به بهشت برسم و شما هم گرفتار نشوید، آن موقع خلوت است می توانید فرار کنید.

فرد دیگر، مرحوم آقای لطیفی نسب است که سال گذشته فوت کرد و مدیر هیئت امنای مسجد جمکران بود.3 در اوایل تحصیل در مدرسه حاج حسن با هم بودیم. آن موقع ما ماهی 25 تومان داشتیم که ارزشمند بود. آقای لطیفی30 تومان داشتند که از تهران برایش می فرستادند. یکی دو ماه نیامد و هر چه داشت فروخت و دیگر هیچ نداشت. هوا یخ بندان بود. با آب سحری می خورد و با آب افطار می کرد. سه روز، افطار و سحری اش با آب روز بود. روز سوم می گوید خیلی بی حال شدم، خود را به سختی به اتاق رساندم تا شاید موقع نماز مغرب رمقی پیدا کنم و نماز بخوانم. ناگهان دیدم کلید برق را زدند. دو نفر وارد شدند [یک نفر ایشان حضرت صاحب الامر(ع) بودند] از او خواستند که چای درست کند. گفت: حتّی زغال هم ندارم. یکی از آن دو گفت: یک بسته زغال در پستو هست. مشتی چای هم داد تا چای درست کند. بعد به آن نفر همراه گفت: نان و کباب بگیر و بیاور. به من گفت: در گرفتاری ها نماز جعفر طیار بخوان. لازم نیست 300 بار تسبیحات اربعه را در خود نماز بخوانی، بگذار بعد بخوان [بعد دیدیم روایت هم به این مضمون داریم]. این پول را زیر پتو بگذار و بدان که دیگر فقر به سراغ تو نخواهد آمد. کباب آوردند و خوردند. آقای لطیفی می گفت: خجالت می کشیدم به دهان حضرت(ع) نگاه کنم امّا می دیدم تناول می کنند. مقداری کباب زیاد آمد، فرمودند: این را ببرید برای دوست ما میرزا مهدی اصفهانی. (تا این را گفت، من گفتم: منزلش کوچه حوض لقمان نبود؟ فرمودند: چرا.) بعد آقا رفتند و تا پارسال که مرحوم لطیفی زنده بود، زندگی بسیار منظمی داشت. آن زمان در درس آیت الله میلانی شرکت می کرد و گفته اند به درجه اجتهاد هم رسیده بود. ایشان صبح کباب را به در منزل میرزا مهدی اصفهانی می برد. میرزا مهدی دم در می آید و می پرسد: کباب کجاست؟ آقای لطیفی می گوید: کباب چی؟ گفتند: آقا خودشان اینجا بودند. مطالب خیلی روشن و تأییدات فراوان است.

بزرگان همه سرمست حضرت(ع) بودند. شیخ بهایی می گوید:

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو.

بابا طاهر می گوید:

عزیزم کاسه چشمم سرایت

میان هر دو چشمم جای پایت

از آن ترسم که ناگه پاگذاری

نشیند خار مژگانم به پایت

هر روز به یادش باشید. دعای عهد و صلوات (زیارت) صبح حضرت(ع) را بخوانید. همه کاره ما ایشان است.

مجدداً از دست اندرکاران مجله موعود تشکر می کنم که هر ماه مردم را به یاد حضرت می اندازند. چند بار خود مسئولین مؤسسه برای جا و مکان مشکل داشتند، با اشاره حضرت مشکل حل شده است.4 حتماً دعای ندبه را روزهای جمعه بخوانید. نمی گویم حتماً 54 جمعه، امّا ترک نشود. «بنفسی أنت من مغیبٍ لم یخل منّا، در دعای ندبه عرضه می داریم: بنفسی أنت من نازحٍ ما نزح عنّا»؛ دوری ولی دور نیستی و در میان ما هستی. مرحوم آقا سید حسین کرمانشاهی، دهه محرم را در خانه اش روضه می گرفت. روزی ناشناسی در بین جمعیت بود، که گفتند این با غیب سر و کار دارد. پرسید: شما با غیب سر و کار دارید؟ ناشناس اوّل انکار کرد. خیلی که اصرار کرد، گفت: فی الجمله بی خبر نیستیم. گفت: بگو آیا روضه ما مورد نظر حضرت ولی عصر(ع) هست یا نه؟ فردا آمد و گفت: بله مورد نظر است و یک روز هم خود حضرت(ع) به مجلس شما تشریف فرما می شوند. کدام روز، نمی دانم. امشب خبر می گیرم. فردا خبر آورد که روز تاسوعا دو ساعت از آفتاب گذشته، ایشان با 4 نفر می آیند و تو چای به ایشان تعارف می کنی، ایشان می فرمایند: خودشان چایی آورده اند مشغول کارت باش. تاسوعا خود را آماده کرد. با لباس مرتب و نظیف صبح به مجلس آمد، دو ساعت از آفتاب گذشته، دید 4 نفر آمدند. همان جا نشستند. گفت: چایی بیاورم؟ فرمودند: چایی آوردند مشغول کارتان باشید. با اینکه منبری ها در روز تاسوعا فقط از حضرت اباالفضل(ع) روضه می خوانند، امّا آن روز، منبری فقط از حضرت صاحب الزّمان(ع) صحبت کرد. منبری دوم همین طور، منبری سوم نیز که من او را می شناختم و از دنیا رفته است، همین که بر منبر نشست حمد و ثنا نخوانده گفت: ای گمگشته در بیابان ها.... [حضرت و همراهانشان] بعد از ساعت مقرر از جلسه خارج شدند. [آقا] به مجلس ما می آیند، به کارهای ما سر می زنند، اعمال ما را می بینند و برایمان دعا می کنند.

ان شاءالله که مجلس پر فیضتان ادامه داشته باشد و این ماهنامه هم پرمایه تر شود که خوب جدیت می کنند؛ خداوند همه را تأیید بفرماید.

پی نوشت ها:

1. سوره حدید (57)، آیه 25.

2 مفاتیح الجنان، زیارت امام زمان(ع)، بعد از نماز صبح.

3. درباره آشنایی بیشتر با زندگانی مرحوم لطیفی نسب، ویژه نامه نیمه شعبان ماهنامه موعود (سال 1387) را بخوانید.

4. تفصیل این مطلب در شماره 100 مجله و با عنوان «داستان موعود» آمده است.

کلمات کلیدی
امام  |  ماه  |  شاه  |  موعود  |  چای  |  امام زمان ( ع )  |  میرزا مهدی اصفهانی  |  میرزا مهدی اصفهانی حضرت مهدی  | 
لینک کوتاه :