معجزات
دلیل بر این مطلب آن است که آن حضرت آمد و ادّعای نبوّت کرد و بر طبق دعوایِ خود معجزه آورد و هر که چنین باشد، پیغمبر بر حقّی است. امّا آن که آمد و دعویِ نبوّت کرد به «تواتر» ثابت است و تواتر، مفیدِ علم است.
و امّا آن که معجزه آورد، پس معجزه آن حضرت دو قسم است:
یکی: معجزه باقیه بر صفحه روزگار و آن «قرآن مجید» است که به آن تحدّی فرمود: یعنی: در معرض معارضه درآورد، با فُصحا و بُلغای عرب و آن ها عاجز شدند از معارضه.
زیرا که معجزه هر پیغمبری باید از جنسِ کمال و فضیلتی باشد که در زمانِ آن پیغمبر مبالات به آن داشته اند. مثل علم سحر که در عهد موسی علیه السلام به مرتبه قُصوی رسیده بود و قلب عصا به حسب صورت از آن قبیل بود و مثل علم طبّ که در عهد عیسی علیه السلام اوج گرفته بود.
* * *
(ص 472)
معجزه دیگر: حضرت را معجزاتی است که اگر چه هر یک با اخبار آحاد رسیده است، ولی قدر مشترک آن ها «متواتر» است و همه در کتب ثبت است. بلکه کمّل از اهل معنی در تصدیق به او حاجت به معجزه ندارند.
آن مظهر اعظم افخم جمال و جلال را عاشق حقیقی اند و هر جزوی از اجزای وجود او معجزه باهره ای است ایشان را، وجود ذات و صفات او که مرآتِ ذات و صفات حق است که فرمود: «مَنْ رَآنِی فَقَدْ رَأَی الْحَقّ».
و در کثرت سخاوت، به مرتبه ای بود که معاتب شد بقوله تعالی: «وَ لا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ» و با اهل دنیا در غایت ترفعّ بود و با فقرا در نهایت تواضع و می فرمود: «اللّهم اَحْیِنِی مِسْکِینا وَاحْشُرْنِی فِی زُمْرَةِ الْمَساکِینَ». و سنگ قناعت بر کمر بست و دندان طمع را شکست و بر روی خاک می نشست.
جستجو در قاموس نور