×

فرهنگ اصطلاحات مداحی


تعداد بازدید : 1237     تاریخ درج : 1390/08/08

7

زبان حال: سخنانی که مداح یا واعظ، با تکیه بر تاریخ و سیره ی اهل بیت(علیهم السلام) به ایشان نسبت می دهد.

زبان قال: سخنانی که از قول اهل بیت(علیهم السلام) نقل شده و در تاریخ - به صورت مستند - آمده است.

زمزمه: نوحه و ناله مستمع به همراه مداح است این حرکت، باعث ایجاد شور و هیجان در محفل عزاداری و پررونق شدن برنامه مداح می شود.

زمزمه خوانی: تکرار یک بیت یا یک بند نوحه، توسط مستمعان یا مداح به صورت آرام.

زمینه خوانی: خواندن اشعاری در سینه زنی، به طوری که آهنگ سینه زنی به صورت سنگین و با فاصله باشد.

زنجیر زنی: زنجیر زدن عزاداران در هنگام مداحی. معمولا این حرکت در دسته های عزاداری اجرا می شود.

زیارت خوانی: مقصود، خواندن یکی از زیارت ها مثل وارث، عاشور و... می باشد که مداح، لازم است در خواندن آنها تسلّط و با مضامین آن آشنایی داشته باشد.

سبْک: در فن مداحی، مقصود آهنگ و شیوه خواندن مرثیه یا نوحه است.

سرود: به شعرهایی گفته می شود که قالب آن مانند نوحه اما مضمون آن شاد است و مداح، آن را در مجالس شادی می خواند.

سفره: تعبیری است که مداحان جهت تفاخر به کار می برند. مثلا: ما مهمان سفره ی اهل بیت هستیم و گاه نیز مقصود، سفره ی اطعامی است که پس از پایان عزاداری، گسترده می شود و به سفره ی اهل بیت(علیهم السلام) تعبیر می شود.

سنگین: آن گاه که مداح، شعر را با آهنگ کشدار، بخواند به نحوی که حالت سینه زنی، ممتد و با فاصله باشد، اصطلاحا سنگین گفته می شود.

سه ضرب: سینه زدن عزاداران، به حالتی که میان هر سه بار سینه زدن به صورت ممتد، یک مکث کوتاه باشد.

سینه زنی: شیوه مرسومی در عزاداری ست. اهل مجلس پس از شنیدن مرثیه، به حالت ایستاده یا نشسته، متناسب و همراه با نوحه یا شعرخوانی مداح، با دست بر سینه می کوبند.

کلمات کلیدی
شعر  |  اهل‌بیت  |  عزاداری  |  سفره  |  مداح  |  مقصود آهنگ و شیوه خواندن  | 
لینک کوتاه :