×

داستان; منهای عمه خانم


نویسنده : سعیده زادهوش تعداد بازدید : 115370     تاریخ درج : 1394/07/07

دیشب موقع خواب از طرف شرکت با، بابا تماس گرفتند و بابا را احضار کردند. بابا بعد از این تلفن معما را طرح کرد: «قرار عمه رو چی کار کنم؟»

مامان سؤالش را دور زد و گفت: «می دونی که اون از بعد از اذان صبح منتظر می مونه. اگه نریم یا دیر بریم سراغش، کلی اعصابش خرد می شه.»

بابا که بچه را رو دست بلند کرده بود و به طرف اتاق خواب می برد، گفت: «پس باید چی کار کنیم؟»

مامان دست روی شانه هایم گذاشت و با لبخند گفت: «این پارسا رو خدا واسه چی بهمون داده! از حالا باید طرز رفتار با آدم های پیر رو یاد بگیره.»

طوری حرف می زد که انگار قرار بود تا چند وقت دیگر مدیر خانه ی سال مندان شوم!

رباب خانم را همه، حتی نوه هایش صدا می زدند «عمه»! برای همین نمی دانستم عمه ی واقعی کیست. همین قدر فهمیده بودم که بابا را بزرگ کرده و جای مادر بابا را دارد؛ برای همین خیلی به هم علاقه داشتند.

راستش از اول موافق آمدن عمه نبودم؛ اما بابا و مامان هر دو اصرار داشتند دعوتش کنند تا خانه ی جدیدمان را ببیند.

قبل از خواب خیلی فکر کردم تا راه چاره ای پیدا کنم؛ ولی فقط می شد تابلو توقف مطلقاً ممنوع جلوش نصب کرد.

وقتی رفتم دنبالش، در باز بود و یک لنگه دمپایی لای در. در را که هُل دادم به سختی جلو رفت. یک آجر گذاشته بود پشت در. دستگیرم شد برای قراری که باهاش داشتیم این کارها را کرده. طبق پیش بینی مامان، بقچه اش را بسته بود و وسط اتاق منتظر نشسته بود. تا چشمش به من افتاد گفت: «چرا بابا نیومد؟»

- بابا برایش کاری پیش اومد صبح زود رفت شرکت.

عمه خانم تا این را شنید بغض کرد و گفت: «تا خودش نیاد از جام تکون نمی خورم.»

گفتم: «هر طور صلاح می دونی.»

بهتر از این نمی شد. راهم را کج کردم که برگردم، با دست پاچگی صدایم زد و گفت: «ابوالفضل! برو بیلچه رو بیار.»

نگاه کردم به دور و بر باغچه. چنین وسیله ای نبود. با این حال رفتم جلوتر، و دَمِ باغچه را با دقت نگاه کردم. چشمم افتاد داخل سطل زباله. رادیوش را انداخته بود دور. داد کشید: «اون جا چی کار داری؟ بیلچه توی اون اتاقه.»

به جایی که اشاره می کرد، نگاه کردم. داشت اتاق سوم را نشان می داد.

پرسیدم: «چرا رادیو رو انداختی دور؟»

- آخه مثل زن همسایه، طومار مغزی گرفته، دیگه حرف نمی زنه.

رفتم سراغ کمد فلزی کنار اتاق اول. گوشه ی یکی از طبقه ها دو تا باطری دست نخورده بود. باطری ها را برداشتم و در عرض سه سوت راهش انداختم. تا صدایش را شنید ذوق کنان گفت: «داره می خونه، داره می خونه! چی کارش کردی؟»

همین طور که به طرف اتاق آخری می رفتم، گفتم: «شیمی درمانی.»

با غصه گفت: «زن همسایه رو هم شیمیایی می کنن، ولی از زبون افتاده.»

وقتی رفتیم بیرون اول تا در باز بود، کلید را داخل قفل چرخاند؛ یک بار به راست، و بار دیگر به چپ. بار دوم وقتی دید زبانه خارج شد، زیرلب گفت: «پس از چپ قفل می شه.»

بعد در را بست و آن را قفل کرد. چندبار محکم در را هل داد. کلید را گذاشت داخل کیف پولش و زیپش را کشید. خواست درِ کیف را باز کند و ببیند کلید هست یا نه. این جا را کوتاه نیامدم و گفتم: «عمه، کلید را گذاشتی!» کیف را گرفتم و جا دادم کنار بقچه اش.

هنوز چند متری از خانه دور نشده بودیم که برگشت پشت سرش و درِ خانه را نگاه کرد. جلوتر که رفتیم گفت: «برگردیم ببینم درِ خونه را قفل کردم یا نه!»

محل نگذاشتم. هولکی گفت: «اگه در باز مونده باشه، دزد میاد زندگی مو بار می کنه می بره.»

باز به رو نیاوردم. دوباره که التماس کرد، گفتم: «خیالت راحت باشه. در رو بستی.» و توی دلم گفتم: «دزد اگر چیز دستش باشد، برایت می گذارد و درمی رود.»

بعد، هر چند ثانیه یک بار صدا می زد: «ابوالفضل! کجایی عمه؟» و من مجبور می شدم تأکید کنم پشت سرش هستم؛ اما تا رو برنمی گرداند و من را نمی دید خاطرش جمع نمی شد.

بالأخره طاقتم تمام شد و گفتم: «اسم من پارساست.»

گفت: «باشه پسره، حالا خوب شد.»

بابا قول داده بود اگر عمه را تحمل کنم، برایم یک پلی استیشن بخرد. برای محروم نماندن از هدیه ی بابا ساکت ماندم.

کمی تندش کردم زودتر برسیم و جانم خلاص شود؛ اما بدتر، ابوالفضل ابوالفضل کردنش رفت هوا که الآن می خورم زمین و رو دست بابات می مانم. خلاصه بعد از کلی جیغ و هوار رسیدیم به سخت ترین قسمت ماجرا.

- نکنه منو می خوای با آسان بر ببری؟ نه عمه، این پاها هنوز کار می کنن. از اون گذشته، من باید راه برم تا پاهام خشک نشه.

- یعنی می خواین پنج طبقه با پله برین بالا؟

دست به سینه تکیه زدم به دیوار. بعد از بالا رفتن از چند پله رضایت داد به آسانسور.

تا بالا یک بند ابوالفضل ابوالفضل کرد. دست آخر یک مرتبه نگاهش توی آینه افتاد به خودش و جیغ کشید.

- ببین عمه، یه پیرزن دیگه رو هم دارن می برن بالا!

داخل ایستگاه نفس راحتی کشید و گفت: «نجات پیدا کردم. چه قدر ترسناک بود. انگار گذاشته بودنم توی تابوت!»

مادر تا صدای عمه را شنید، در را باز کرد.

- نونوار شدین، مبارک عصاتون باشه!

- اینو نوه ام از خارجه داده.

- کجا رفته حالا؟

- نمی دونم کدوم خارجه.

- حتماً پیش داداشش آمریکا.

- نه اسمش... یادم افتاد، مملکت نوشابه.

- آهان، متوجه شدم، کشور کانادا.

رفتم توی اتاقم و بعد از یک دل سیر خندیدن به حرف ها و کارهای عمه، کیف سی دی ام را آوردم. هنوز به انتخاب نرسیده بودم که باز صدایش درآمد.

- من نذر کرده بودم اگه بابات یه خونه ی شیک و امروزی بخره این دعا رو بخونم. حالا بیا بخون تا نذرم ادا بشه.

خواستم بگویم شما نذر کردید نه من، ولی دم نزدم. می ترسیدم حرفی از دهنم دربرود و عمه شاکی شود و بابا با قیافه ی حق به جانب بگوید: «پارساخان، داشتیم؟»

کتاب دعا را گرفتم و خوب بررسی کردم. 200 صفحه بود. در عوض کلمه هایش درشت چاپ شده بود. به خودم گفتم: «هر چه باداباد! بالأخره نابرده رنج پلی استیشن حاصل نمی شود.»

اولش بد نبود؛ ولی بعد هر چه خسته تر می شدم پیشرفتم کندتر می شد. چند بار خواستم از مامان کمک بگیرم؛ ولی مامان سفارش کرده بود عمه را سرگرم کنم تا او به کارهایش برسد؛ به خصوص که حالا خواهر کوچک ترم که تنها دو سال داشت بیدار شده بود و باید به او هم می رسید.

عمه اصلاً فکر نمی کرد من نباید اول صبحی همه ی انرژی ام را صرف کنم. هر جا گیر می کردم فوری کمی شیرموز با یک تکه بیسکویت ملچ ملوچ می خورد و منِ مفلوک باید آن همه نَفَس می زدم.

بالأخره بعد از دو ساعت موفق شدم دعا را تمام کنم. ماهیچه های حلقم درد گرفته بود. زبانم مثل یک تکه اسکاچ زِبر و خشک شده بود. یک قوطی آبمیوه از یخچال برداشتم و رفتم به اتاقم. نی را گذاشتم روی زبانم و مایع را کشیدم بالا. هنوز چند قطره بیش تر از حلقم پایین نرفته بود که دوباره عمه صدایم کرد. بعد از چند بار صدا کردن، درِ اتاقم را باز کردم.

- بیا شماره ی تلفن باباتو بده می خوام با بچه ام حرف بزنم.

مامان دم آشپزخانه ایستاده بود و با چشم و ابرو اشاره می کرد: «برو دیگه.»

تلفن را از روی میز گذاشته بود پایین، جلوش. شماره ی بابا را درشت و خوانا نوشتم روی یک تکه کاغذ.

- چه قدر این شماره ی بابات نقطه داره.

انگشت های دراز و استخوانی اش را فشار می داد روی دکمه های تلفن: «یه دونه نقطه یه دونه نُه!» کم مانده بود کره ی چشمم بیفتد بیرون.

گوشی را داد دستم و گفت: «ببین چی می گه؟» صدایی می گفت: «دستگاه مشترک موردنظر خاموش می باشد.»

گوشی را از دستم قاپید و گفت: «خانوم، بذار با پسرم حرف بزنم. محل کارش رو هم گرفتم اجازه ندادی.» بعد سرش را بالا کرد و نالید: «ای خدا! چی کار کنم؟»

خواستم بگویم این صدا زنده نیست، این دو تا هم یکی نیستند؛ اما به خاطر بابا نه، به خاطر پلی استیشن نگفتم.

عمه را به حال خودش رها کردم و در رفتم. خوش بختانه بابا از راه رسید و راحت شدم.

ظهر، تا عمه رفت وضو بگیرد، رفتم داخل آشپزخانه تا سرکی به غذا بکشم. توی قابلمه ی اول آبگوشت بُزباش بود.

پایم را زمین زدم و گفتم: «من از این ها نمی خورم.»

مامان دست روی بینی اش گذاشت و گفت: «هیس! غذای شما جداست.» بلافاصله سفره را داد دستم. سفره را که پهن می کردم، بابا یواشکی درِ گوشم گفت: «یه وقت نگی دوست داری سر میز غذا بخوری. آفرین پسر خوب!» بعد بابا و مامان با کمک هم سفره را چیدند.

موقع ناهار، عمه نگاهی به سفره انداخت. بطری دوغ را از سر سفره برداشت، داد دست بابا و گفت: «دوغ مصنوعی، ارزونی خودت.»

دیگر داشت شورش را درمی آورد. این دفعه هم که به قول خودش ناهارش را سواره ندادیم به این گیر داد.

بابا با عجله به طرف آشپزخانه رفت و خیلی زود با یک لیوان دوغ دست ساز برگشت. عمه به من که بشقاب را گرفته بودم دستم و با اشتهای تمام اسپاگتی می خوردم، اشاره کرد و گفت: «می بینی عمه جون، بچه های حالا خوراکی های تند و پرادویه دوست دارن.» حرف های عمه مثل یک نوار در ضبط صوت مغزم جلو می رفت. چشم هایم را بسته بودم و کلمه به کلمه اش را از پیش می گفتم: «ما قدیمی ها گوشت و آبگوشت، اینا سوسیس و کالباس، ما هفت مغز، اینا چیپس و پفک، نسل ما...»

یک مرتبه مادرم با آرنجش زد به دستم. فوری چشم هایم را باز کردم؛ دیدم مامان با ناراحتی به عمه اشاره می کند و عمه هم به من چشم غره می رود. تازه متوجه شدم یک رشته نخ ماکارونی مثل سبیل سامورایی ها از دو طرف دهنم آویزان شده. عمه این سوتی من را روی هوا زد و با خشم گفت: «از همه بدتر بچه های الآن آداب خوردن رو نمی دونند»، بعد با صدای کشیده و شبه جیغی ادامه داد: «آقام خدابیامرز می گفت غذاخوردن ده - دوازده تایی ادب داره.» و شروع کرد به سخنرانی. ظاهراً آقاش از ادب اصلی غافل مانده بود که موقع غذاخوردن نباید حرف زد! خواستم این را به رویش بیاورم؛ ولی باز قول بابا دهانم را قفل کرد.

بعد از ظهر، از روی ناچاری زدم بیرون. از این کوچه به آن کوچه می رفتم و فرعی های خلوت و چهارراه های کوچک را یکی بعد از دیگری پشت سر می گذاشتم. هوا داغ بود و آفتاب، سوزان. سایه ی پربرگ درخت ها هم تا حدی جلو آتش باری خورشید را می گرفتند؛ اما من تا توانستم وقت کشی کردم. تقریباً جایی در آن حوالی نبود که از زیر اسکیت هایم رد نشده باشد.

مدتی بعد، خسته و عرق ریزان برگشتم خانه. عمه هنوز نرفته بود. یک راست رفتم به اتاقم. آرزو می کردم عمه هر چه زودتر بار و بندلیش را ببندد و برود و من از شرّ ایرادها و حرف های عوضی اش راحت شوم. همیشه همین طور بود. هر وقت می آمد مهمانی لحظه ها کِش می آمدند. دقیقه ها می شدند ساعت، و ساعت ها به اندازه ی روز می گشتند.

بالأخره لحظه ی شیرین خداحافظی از راه رسید! بابا جثه ی کوچک و لاغر عمه را کول گرفت و از راه پله ها پایین برد تا در محوطه ی آسانسور وحشت نکند.

خودم را فوری رساندم پایین و کمک کردم تا بابا ویلچر را روی باربند محکم ببندد.

البته پلی استیشن خودش کم چیزی نبود؛ ولی کاش عمه رباب مثل مادربزرگم بقچه اش را باز می کرد و هدیه ای دستم می داد.

ماشین از عقب رفت توی کوچه. همین طور که برای عمه دست تکان می دادم از مغزم گذشت: «چی می شد این عمه ای که نمی دانم کیست و از کجا سرک کشیده توی زندگی مان، نبود؟»

چند روز بعد باید سی دی هایی را که از دوستم قرض گرفته بودم، پس می دادم.

ظهر که از آکادمی برمی گشتم، امانتی های دوستم را به او برگرداندم. خانه ی عمه خانم دو کوچه با خانه ی دوستم فاصله داشت. یک مرتبه شیطان رفت توی جلدم و وسوسه شدم سری به خانه ی عمه خانم بزنم. عمه خانم معمولاً صندلی اش را می گذاشت دم در و روی آن می نشست. برای این که یک وقت بهم پیله نکند، تصمیم گرفتم از دور، اوضاع را زیر نظر بگیرم.

کمی مانده به آن جا از پشت قوز دیوار خانه ای سرک کشیدم. درِ خانه ی عمه باز بود. هیچ رفت و آمدی نبود.

بعد از مدتی انتظار دلم را به دریا زدم و رفتم جلوتر. از داخل خانه صدای گریه و ناله می آمد. دوچرخه را به علمک گاز زنجیر کردم و رفتم داخل.

سکته ی قلبی؟ C.C.U؟ جلوتر رفتم و چشم گذاشتم به شیشه ها. هر لنگه جورابش یک طرف اتاق افتاده بود. اگر طوری اش نشده پس چرا همه گریه می کنند؟ اشک های خودم هُری ریخت پایین. هرگز باورم نمی شد اگر روزی برای رباب خانم اتفاق بیفتد، این قدر ناراحت شوم.

همان طور که زار می زدم، سوار دوچرخه شدم و رفتم سمت خانه ی مان. وقتی رسیدم، آسانسور کار نمی کرد. پله ها را دو تا یکی رفتم بالا. پیش از وارد شدن، اشک هایم را با آستینم پاک کردم. در را که باز کردم، مامان بچه به بغل آمد جلوم و خیره خیره نگاهم کرد.

- عمه خانم طوریش شده؟

- نه، صبحی قلبش درد گرفته بود، بابات بردش بیمارستان.

مدت کوتاهی که گذشت، بابا تلفن کرد. بعد از سلام فوری پرسیدم: «چه بلایی سر عمه اومده؟»

- هیچی قلبش مشکل پیدا کرده، چند روزی باید بستری باشه. برو دعا کن تا حالش خوب بشه و زودتر برگرده خونه.

تا شب دمغ بودم. مرتب خودم را سرزنش می کردم که چرا به حرف ها و کارهایش ایراد می گرفتم.

بیش تر از هر وقت دیگری صدای مادرم در سرم می پیچید که ما هم که پیر بشیم از نسل جدید فاصله می گیریم و با آن ها سازگاری نداریم.

شب وقتی تنها شدم، دوزانو نشستم روی تختخوابم. تقصیر خودت است. مگر نمی خواستی عمه دیگر نباشد. حالا این اتفاق ممکن است بیفتد. به بخت بد خودم نفرین می فرستادم که از میان این همه دعا این یکی قبول شد.

راستی اگر عمه از بین ما می رفت، کی شادی و مهربانی را با خودش به خانه ی مان می آورد؟ با آمدن کی بابا خوش حال و دلگرم می شد؟

با این فکرها که هر کدام شان از گوشه ای به کله ام چکش می زدند، اشک هایم پایین می چکید و روی ملافه ی سفید پهن می شد. از صورت، خودم را انداختم روی تشک: «خدایا! قول می دهم اگر عمه خانم را دوباره به زندگی برگردانی، به یک بازی کامپیوتری با گرافیک بالا مهمانش کنم!» و در حالی که گریه می کردم خوابم برد.

دو - سه روز بعد تلفن زنگ خورد. بابا جواب داد و بعد از کمی صحبت با لبخند بهمان گفت: «مژده! خطر برطرف شده. تا چند روز دیگه عمه مرخص می شه.»

از خوش حالی پریدم هوا و گفتم: «آخ جون، دنیای منهای عمه خانم صفا نداره!»

لینک کوتاه :  
نویسنده : جواد تاریخ : 1401/02/17

قشنگ بود و ارزش خوندنو داشت، مرسی

نویسنده : سعیده زادهوش تاریخ : 1401/01/08

خوبه