خاندان سید رضا

حضرت آیت الله العظمی حاج سید رضا بهاءالدینی در اواخر ذی الحجه سال 1327ق در خانواده ای متدین و تقوا پیشه، در شهر مقدس قم چشم به جهان گشود. پدر ایشان، آقا سید صفی الدین، مردی پاك طینت و پرهیزكار و از خدمتگزاران آستان مقدس حضرت معصومه- سلام الله علیها- بود.

او از ابتدای تأسیس حوزه علمیه قم به آسید صفی ( و فرزند بافضیلتش به آسید رضای آسید صفی ) شهرت داشت. آسید صفی مرد بزرگوار و باتقوایی بود كه افتخار خدمت آستانه مقدسه فاطمه معصومه سلام الله علیها را چون پدرانش دارا بود.

شرح حال والد و والده

ایشان در شرح حال والدشان چنین فرموده اند: شاید در روز، ده الی پانزده و بیست جزء قرآن می خواند و در آیات قرآن تدبر می كرد. ارتباط پدرم با قرآن مداوم بود به طوری كه از هر جای این كتاب مقدس سؤال می كردند، فوراً جواب می داد. به علت انس زیاد با قرآن، آیات را می شناخت و به كشف الآیات علما شهرت یافته بود. از خصوصیات پدر ما این بود كه شیطنت نداشت بلكه شیطنت هم یاد نمی گرفت. مرد خیلی آزادی بود. ایشان در حرم حضرت معصومه- سلام الله علیها- مشغول خدمت بود و در درس حاج شیخ عبدالكریم حائری و حاج شیخ ابوالقاسم قمی شركت می كرد. پدرم درس های حوزوی را تا رسائل و مكاسب خوانده بود، درس حاج شیخ می رفت و به او شهریه هم می دادند و در ادبیات ید طولایی داشت. ادبیات را نیكو می دانست و با فقه و اصول هم آشنا بود.

او فردی وارسته بود و فكر شیطانی نداشت و هرگز نمی شد به ایشان افكار شیطانی را تحمیل كرد. خیلی صریح و صادق بود، مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی(ره) هم نوشته اند كه اجداد پدرم، افراد شریفی بودند و در شجره نامه ایشان آمده است كه كلید دار حرم فاطمی بوده اند. گویا در فامیل پدرم، این سِمَت رسم بوده است. می گویند مادرم نیز به آخوند ملاصدرا منتسب بوده است. والده من- با اینكه سواد نداشت- خیلی از دعاها را حفظ بود.

برخورد و رفتار شایسته پدر، در شكل گیری شخصیت او در دوران كودكی، بسیار موثر بوده است. یكی از شاگردان می گوید: پدر او، احترام خاصی به آقا [ایت الله بهاء الدینی] می گذاشت و از این گذشته، آزادی عمل فراوانی به ایشان می داد؛ به گونه ای كه در روح آماده به انقلاب وی اثر بسیار داشت. او احترام های پدر و استادانش را در ساخت شخصیت خود بسیار مؤثر می دانست. آن بزرگوار در این باره می فرمود: پدرم، مرا به جاهای خطر آفرین می فرستاد؛ لكن قلباً مطمئن بود كه خطری مرا تهدید نمی كند.

در كتاب آیت بصیرت آمده است: از دیگر صفات برجسته سید صفی الدین، اندیشمندی در زندگانی و استفاده شایان از اوقات عمر بود. ایشان در مورد والد محترمشان می فرمودند: «همنشینی بسیار با علمای ربانی داشت و از مجالست و گفتگو با آنان لذت فراوان روحی و معنوی می برد. به طوری كه از فیض درس و بحث آنها استفاده كرده، اندیشه های زلال معنوی به دست آورده بود. بسیار مشاهده می شد كه دعاهایش به اجابت می رسند و بدون هیچ تأخیری انجام می شوند».

مادرمومنه

فاطمه سلطان، مادر ایشان از بیت مرحوم صدرالمتألهین (ملاصدرای شیرازی- ره) است. آقا می فرمود: «آن طوری كه به ما گفته اند اینچنین است».

آن مكرمه، بانویی بزرگوار و با تقوی و دارای حالات بلند عرفانی بود. قبل از ولادت فرزندش، سید رضا، خداوند فرزندی به او عنایت می فرماید كه در سن دو سالگی از دنیا می رود. مادر دلسوخته تنها به صبر در مصیبت از دست رفته فرزند دلبندش بسنده نمی كند، بلكه سجده شكر بجای آورده و آن رخداد را از الطاف حضرت حق می داند و در حال سجده از خدا درخواست فرزندی می كند كه از علمای بزرگ امامیه و اولیاء الله باشد.

با ولادت فرزندش سید رضا و آثار نبوغی كه از دوران طفولیت در جبین او مشاهده می كند دعای خود را مستجاب می بیند، لذا در تربیت و پرورش و تعلیم او سرمایه گذاری بیشتر نموده تا ذاتیات بلند و نیكوی او به فعلیت برسد.

در كتاب آیت بصیرت آمده است:

صفا و صمیمیت، قناعت و ساده زیستی، عشق و علاقه به همسر و فرزندان و كیاست و صداقت، او را برای زنان فامیل و افراد محله الگو كرده بود. نورانیت روح و روان و صفای زندگانی، هدیه ای آسمانی بود كه از بركت انس با قرآن و حفظ بسیاری از دعاهای معصومان (ع) برای آن بانوی پرهیزكار فراهم شده بود.