حضرت آیت الله حاج شیخ احمد اهری، فرزند حسین از اعاظم علما و اکابر فقها در قرن چهاردهم هجری قمری است. در سال ۳۰۵ قمری برابر با ۱۲۶۷ شمسی در شهرستان اهر دیده به جهان گشود. دروس مکتب خانه ای را در زادگاه خویش آموخت، پس از آن به حوزه علمیه تبریز رفت و مقدمات و سطوح عالی علوم دینی را از عموی بزرگوارش میرزا علی اکبر اهری، شیخ عبدالرحیم کلیبری و به ویژه حضرت آیت الله میرزا ابوالحسن انگجی فرا گرفت. آنگاه رهسپار حوزه علمیه نجف اشرف شد و سالیان متمادی از محضر حضرات آیات عظام شیخ الشریعه اصفهانی، میرزا محمدحسین نایینی، میرزا علی شیرازی، آقا ضیاءالدین عراقی، شیخ محمدحسن غروی اصفهانی، سید ابوالحسن اصفهانی بهره برد و به مقام شامخ اجتهاد نایل آمد و خود بر مسند تدریس نشست و از مدرسان حوزه علمیه نجف اشرف شد.
ایشان پس از ۳۲ سال اقامت در نجف اشرف و نیل به مقامات عالی علمی و معنوی به میهن بازگشت و پس از زیارن مرقد مطهر حضرت ثامن الحجج امام علی بن موسی الرضا علیه السلام و حضرت فاطمه معصومه علیها السلام و دیدار با علما و مراجع وقت، شهر تبریز را برای اقامت برگزید و به انجام خدمات دینی و فرهنگی و تدریس و ترویج معارف دینی همت گمارد و در صدر عالمان دینی منطقه قرار گرفت و سرپرستی حوزه علمیه تبریز را عهده دار شد. وی در جریانات مختلف سیاسی و اجتماعی و به ویژه در حوادث خرداد سال ۱۳۴۲ شمسی جانب حق را گرفت و به حمایت از نهضت اسلامی و رهبری عالیقدر آن پرداخت. حضرتش عالمی ربانی، فقیهی زاهد و پارسا، روی گردان از زخارف دنیا، تندیسی از اخلاص و صفا، اسوه حسن خلق و وفا، بی آلایش و فروتن، بردبار و مهربان و صاحب کمالات معنوی و مقامات روحانی بوده است. علاوه بر تربیت شاگردان، آثار ارزشمندی از ایشان به یادگار مانده است از جمله؛
۱. حاشیه بر کتاب های مکاسب و مسائل شیخ اعظم انصاری
۲. رساله ای در قاعده لاضرر
۳. رساله ای در اجتهاد و تقلید
۴. تقریرات درس استادش آیت الله نایینی
۵. رساله عملیه.
ارتحال آن فقیه عالیقدر در هجدهم صفر ۱۳۸۸ قمری برابر با بیست و ششم شهریور ۱۳۴۷ شمسی به وقوع پیوست. پیکر پاکش پس از تشییع باشکوه در تبریز به شهر مقدس قم منتقل و در مقبره المعلمای قبرستان ابوحسین به خاک سپرده شد.