سید جعفر حسینی شاهرودی

سیّد جعفر حسینى شاهرودى یکى از فقها و اندیشمندان معروف تهران بود. نسب ایشان با چند واسطه به علامه میرزا ابو القاسم میرفندرسکى مى رسد.

تولد ایشان در سال 1313 ق در شاهرود اتفاق افتاد.

در حوزه هاى علمیه

ایشان پس از طى مقدمات و سطوح در زادگاه خود به حوزه علمیه قم رهسپار شد و از محضر آیت اللّه حاج شیخ عبد الکریم حائرى یزدى فقه و اصول و از محضر آیت اللّه میرزا جواد ملکى تبریزى اخلاق و عرفان استفاده نمود. آنگاه به حوزه علمیه نجف اشرف پیوست و مقدارى از سطح که باقى مانده بود نزد علامه شیخ غلامعلى قمى به انجام رسانید. دروس عالى خارج را از محضر آیات: میرزا محمّد حسین نائینى، شیخ ضیاء الدّین عراقى و سید ابو الحسن اصفهانى بهره مند گردید.

وى در سال 1364 ق به ایران بازگشت و ابتدا در شهر رى اقامت نمود و بعدا در غرب تهران رحل اقامت افکند و در «مسجد مهدوى» به اقامه جماعت و ارشاد اشتغال ورزید.

از آثار او

1- رساله عملیه.

2- رسالة فى الأمر بین الأمرین.

درگذشت

ایشان پس از عمرى خدمت و مجاهدت در روز دوشنبه 2/ جمادى الاول/ 1393 ق مطابق با 14/ خرداد/ 1352 ش در سن 80 سالگى در تهران درگذشت.

پیکر پاک ایشان جهت مراسم خاکسپارى عصر روز سه شنبه به قم حمل و از مسجد امام حسن عسکرى علیه السّلام تشییع و پس از اداى نماز میت توسط آیت اللّه سید کاظم شریعتمدارى در قبرستان شیخان به خاک سپرده شد.[1]

نگارنده گنجینه دانشمندان می گوید: «آن مرحوم از دانشمندان و مراجعی بود که بزیور علم و حلم آراسته و دارای معنویت و صفاء قلب و تزکیه نفس و برکنار از تظاهرات و هواهای نفسانی بوده است.

خواب و مکاشفه آن مرحوم

برای این نویسنده فرمودند در اوقاتی که در شاهرود تحصیل می کردم شبی حضرت ولی عصر عجل اللّه فرجه الشریف را در خواب دیدم که در صحرائی تشریف دارند و شیخ بزرگواری در کنار آن حضرت ایستاده است که مورد لطف و توجّه مخصوص آن بزرگوار است قیافه او را در خاطر سپردم و چون از خواب بیدار شدم برای اینکه او را پیدا کنم بمشهد مقدس رفته و چند سالی توقف و جستجوی آن شخص را نمودم او را در مشهد نیافتم پس بقم آمده و در تکاپوی او گردیدم تا روزی در مدرسه فیضیه آمده و لب ایوان یکی از حجرات نشستم و دیدم بعضی از آقایان طلاب به آن حجره می روند متوجه شدم که در اینجا جلسه درس است نگاه کردم ببینم مدرس کیست دیدم آقائی که درس می گوید و درسش مفاتیح فیض است قیافه اش بنظرم آشناست چون دقت کردم فهمیدم این همان شخصی است که در خواب در کنار حضرت ولی عصر عجل اللّه فرجه دیده بودم پرسیدم این آقا کیست گفتند عالم ربّانی آقای حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزیست پس خدمتش رسیدم و تا مرا دیدند گویا مدتها آشنائی داشته اند مرا با خود بمنزل برده و از وجود ذی جود و بیاناتش استفاده کامل نمودم تا شبی در عالم رؤیا و مکاشفه دیدم درهای آسمان برایم باز تا در ظلّ عرش و آقای حاج میرزا جواد آقا در آنجا بمناجات و قنوت می باشند و من از قرب او در تعجب بودم که ناگاه از صدای درب منزل متنبه شده و برخاستم و آمدم در را گشودم دیدم یکی از دوستانست در حال گریه گفت بیا که آقا از دنیا رفت.»[2]

پی نوشت ها: