تاریخ بروزرسانی: 11 تیر 1401
زندگینامه علامه امینی(ره)
تولد: 1320ق
وفات: 1349 ش. مطابق با 28 ربیع الثانی 1390 ق.
عمر: 68 سال
مزار: نجف اشرف در کنار کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام
اساتید: بزرگانی هم چون میرزا احمد امینی (پدر بزرگوارشان)، سیدمحمد مولانا (صاحب مصباح السالکین)، سیدمرتضی خسروشاهی، سیدمحمد فیروزآبادی، سیدابوتراب خوانساری.
آثار: الغدیر، شهداء الفضیله، ادب الزائر، تعلیق بر کامل الزیارات
اشاره: «برای نوشتن الغدیر، افزون بر ده هزار جلد کتاب مطالعه کرده ام!»
این سخن رادمردی برخاسته از حوزه های علمیه بود که با بهره گیری از عمر مشحون از تحقیق خود درخت تناوری به نام «الغدیر» را غرس نمود و چنان شاخ و برگش داد که جهانی را به زیر سایه دل انگیز خویش جای داد و افتخار مجامع علمی قرون متأخر گردید.
ایشان در تبریز تولد یافت و دوران مقدمات و سطح را در آن شهر به پایان برد و در نجف بالید و به مقام استادی و اجتهاد رسید و همان جا شالوده بنیاد عظیم الغدیر را پی ریزی کرد و با سفر به مناطق مختلف علمی جهان، آن را استحکام بخشید. (افق حوزه پانزدهم تیرماه 1381 شماره دوم)
نگاهی گذرا به زندگی احیاگر حادثه غدیر، علامه امینی
روز بزرگداشت علامه امینی (ره) صاحب (الغدیر)
بمناسبت سالروز درگذشت علامه امینی؛ یادمان صاحب الغدیر
شیدای ولایت (بزرگداشت علامه امینی)
بر بام فضیلتها
شیخ عبدالحسین امینی، معروف به علامه امینی صاحب کتاب گرانقدر الغدیر از عالمان وارسته و بزرگی بود که از صفات پسندیده ای؛ مانند: علوّ طبع، قناعت، بی اعتنایی به ریاست، صراحت لهجه، قلم و بیانی شیوا و رسا برخوردار بود. سیمای دل نشین و جذاب آن دانشمند فرزانه کم نظیر بود. او که در مقام علم به حق «علاّمه» بود، در پاکی عمل و اخلاق اسلامی و اصلاح نفس نیز عالمی بود اخلاقی و صاحب کرامت و تأثیر باطن. عالی ترین و سر آمد تمام صفات وی محبّت و ولای کامل او نسبت به خاندان رسالت بود. فکر و ذکر و اندیشه و قصد او چیزی جز خدمت به امیرالمؤمنین(ع) و احیای اندیشه های ناب اهل بیت(ع) نبود، خاطره ای که در زیر می خوانید، از فرزند گرامی ایشان در مقدمه کتاب الغدیر نقل شده است:
ایشان بسیار علاقمند به قرائت قرآن و دعا و نمازهای مستحبی بودند. قبل از طلوع فجر برای نماز شب برمی خاستند و نماز شب را تا اذان صبح ادامه می دادند و بعد از انجام فریضه صبح شروع به خواندن قرآن می کردند، هر روز یک جز قرآن را با صوتی دل نشین و رعایت قواعد و تجوید همراه با دقت در معانی آیات تلاوت می کردند.
ماه مبارک رمضان که فرا می رسید رابطه ایشان با قرآن به نحو دیگری بود.در این ماه ایشان بیشتر کارهای روز مرّه خود را کنار می گذاشتند و مشغول عبادت و روزه در نجف اشرف و یا کربلای معلّی می شدند. در طول این ماه پانزده ختم قرآن داشتند که ثواب چهارده جزء آن را به چهارده معصوم(ع) هدیه می کردند و ثواب یک ختم آن را به پدر و مادر خویش. این سیره و روش تا اواخر عمر پربرکت وی ادامه داشت. (بشارت مهر و آبان 1379، شماره 19)
بالاترین عمل صالح علّامه امینی
فرزانه ستوده خصال «سیره اخلاقی و معنوی علامه امینی»
محقق خستگی ناپذیر
استاد محمدرضا حکیمی درباره علامه عبدالحسین امینی می گوید:
علامه امینی را باید مجاهدی نستوه معرفی کرد که در مسیر حرکت خود و خدمت به دین مبین اسلام و اهل بیت عصمت(ع)، هیچ وقت، احساس خستگی نکرد. فردی بود که عمری با کتاب و کتاب خانه مأنوس بود. به فرمایش خودش: «هیچ کتاب خانه بزرگ یا کوچکی نبود که از دسترس استفاده من دور مانده باشد و از هیچ گونه توجه علمی و فقهی نبوده که محروم شده باشم و از معاشرت هیچ پرهیزگاری نبوده که برخوردار نباشم و از استماع موعظه هیچ واعظی نبوده که بهره مند نشده باشم، تا به این درجه از اطلاعات که کسب کرده ام، رسیدم».
..(علامه امینی) برای دست یافتن به اسناد لازم، از سفرهای دور و دراز و پر خطر، پرهیز نمی کرد. خوب است این جا قضیه ای که شاهد شدت فعالیت ایشان است، ذکر کنم. ایشان در یکی از شهرهای عراق، در کتاب خانه ای مشغول مطالعه بودند. چون این کتاب خانه، هر روز فقط چهار ساعت باز بود و ایشان نمی توانست بیش از چهار روز در آن شهر بماند، با توافقی که میان وی و رئیس کتاب خانه شده بود، علامه امینی هر روز به هنگام ظهر، یعنی ساعت تعطیلی کتاب خانه، وارد کتاب خانه می شد و کتابدار در را به روی او می بست تا روز بعد ساعت هشت صبح، حدود بیست ساعت مشغول مطالعه بود و با لقمه نانی که به همراه داشت و جرعه آبی که کتابدار در اختیارش می گذاشت، توانست در مدت چهار روز از میان چهارهزار نسخه خطی، مآخذ دلخواه خود را پیدا کند.
...علامه امینی در یکی از سفرهایش به هند، که بیش از چهار ماه طول نکشید، علاوه بر دید و بازدیدها و منبر و خطابه، در حدود 2500 صفحه به دست خودش استنساخ کرد؛ یعنی افزون بر شش جلد کتاب چهارصد صفحه ای، آن هم از روی اصول و مآخذ کهن و قدیمی در درون کتاب خانه بزرگ، غرق در گرد و خاک و با خط نامأنوس و این علاوه بر کتاب هایی است که ایشان در چندین کتاب خانه خوانده است. (حماسه غدیر، محمدرضا حکیمی، به نقل از حدیث زندگی فروردین و اردیبهشت، شماره 4)
آثار گرانقدر علامه امینی(ره)
آثار علمی زیادی از علامه امینی(ره) بر جای مانده که به برخی از آنها اشاره می کنیم:
1. شهداء الفضیله
علامه امینی هنگامی وارد نجف اشرف شد که با از هم پاشیدن امپراطوری عثمانی, عراق به دست انگلیسی های ناپاک افتاده بود. وی هنوز شهدای انقلاب مشروطیت را به خاطر داشت که با مظلومیتی دیگر مواجه شد. لذا درصدد برآمد تا با یاد شهیدان راه فضیلت, امت متفرق اسلامی را به وحدت و اخوت اسلامی دعوت نماید.
از این رو آن بزرگوار زندگی شهدای راه حق و فضیلت را اولین تإلیف خویش قرار داد تا با جمع آوری گل های بوستان فضیلت, امت اسلامی را به بزرگ آرمان الهی سوق دهد. وی پس از سال ها تلاش در کتابخانه های کشورهای مختلف این مهم را به انجام رسانید و مواضع صد و سی تن از علمای دین و پیروان علی(ع) و آل او را ـ از قرن چهارم تا چهاردهم ـ به رشته تحریر درآورد. علمای بزرگی چون: آیات عظما آقای سید ابوالحسن اصفهانی, حاج آقاحسین طباطبایی قمی, شیخ محمد حسین غروی اصفهانی, آقابزرگ تهرانی و... با تقریظ خود این اثر جاودانه را ستودند.
2. ثمرات الاسفار.
3. «ادب الزائر لمن لمم الحایر» (شرح آداب و فلسفه زیارت حضرت امام حسین (ع)).
4. حاشیه ای بر رسایل.
5. حاشیه ای بر مکاسب.
6. رساله ای درباره "نیت".
7. رساله ای در بیان حقیقت "زیارت" در پاسخ به علمای پاکستان.
8. رساله ای در علم "درایه الحدیث".
9. "سیرتناو سنتنا" (کتابی است در مورد اقامه ماتم و عزا بر سیدالشهدإ).
10. تحقیق کامل الزیارات و...
11. الغدیر
(پاسدار اسلام، شماره 255)
کتابشناسی علامه امینی ؛ به مناسبت دوازدهم تیرماه سالروز درگذشت ایشان
راه و روش ما راه و روش پیامبر(ص) ماست
الغدیر فی الکتاب و السنة و الأدب
کتاب «الغدیر»، بی نیاز از توضیح و تعریف است؛ زیرا نتیجه زحمات و مطالعات هجده ساعته مؤلف در شبانه روز و نیز حاصل مسافرت های او به چند کشور جهان است. الغدیر، کتابی است که بزرگان و عالمان و نیز اکثر مراجع تقلید زمانِ مؤلف و حتی مسیحیان، برآن، تقریظ و تقدیر نوشته اند.
در این کتاب، آیات و احادیث و اشعار مربوط به غدیر، همه مورد بررسی قرار گرفته اند و واقعه غدیر از جهات گوناگون، تحلیل و تبیین شده است.
بیش از پنجاه سال از تدوین کتاب الغدیر می گذرد و با اطمینان می توان گفت که جامعه محققین اعم از شیعه و سنی، با نام الغدیر و با نوشته های علمی و عمیق و محققانه و پر احساس علامه امینی، آشنا می باشند؛ اما در طول این زمان هنوز کسی نتوانسته برای الغدیر حتی صفحه ای رد و یا نقد که قابل اعتنایی، بنویسد و این خود نشان گر استحکام و متقن بودن مطالب این کتاب است.
اصل کتاب «الغدیر»، بیست جلد بوده که تاکنون یازده جلد آن به چاپ رسیده است. منابع ومصادر مورد استناد الغدیر، به جهت رعایت قواعد منطقی جدل، احتجاج ومناظره، همه از منابع عالمان اهل سنت می باشند. این ویژگی، همراه با پرهیز مؤلف از تعصّب و یک سونگری، موجب شهرت جهانی الغدیر شده است.
الغدیر با ذکر حادثه غدیر آغاز می شود و بعد به شماره راویان دست اول آن - که به 110 نفر می رسند – می پردازد؛ سپس آثاری که اسناد حدیث در آنها آمده، راویان بعدی، عالمان، مؤلفان و شاعران مرتبط به واقعه غدیر معرّفی می شوند.علاوه بر بررسی عالمانه صحّت حدیث غدیر، موضوعاتی مانند مفاد حدیث، تحقیق واژگان، شواهد لفظی و معنوی منطبق بر مدّعای شیعه، موارد اختلاف شیعه و دیگران - مانند ایمان ابوطالب، مسئله زیارت، علم امام و جعل حدیث – در الغدیر مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند. ترجمه فارسی الغدیر در 22 جلد، توسط بنیاد بعثت، منتشر شده است. (پرسمان ویژه نامه امیر راز)
بر کناره های کتاب «الغدیر فی الکتاب والسنّة والأدب»
کتابخانه علامه امینی(ره)
این کتابخانه در نجف اشرف و به همت علامه امینی علیه السلام تأسیس شد و در حال حاضربه نام «کتابخانه امیرالمؤمنین» معروف است. علامه امینی هنگامی که به تألیف کتاب ارزشمند «الغدیر» اشتغال داشت به نبود کتابخانه های عمومی و تخصصی و نیز متون ومصادر تاریخی، ادبی، علمی، اسلامی در نجف اشرف پی برد.
علامه امینی همواره با خود می اندیشید چه عاملی محققان و نویسندگان را از معرفی فرهنگ تشیع باز داشته است؟ چرا دانشگاه بزرگ نجف اشرف با آن قدمت دیرینه، فاقد کتابخانه عمومی است؟ همین مسأله باعث شد که برای تشکیل کتابخانه خود و فراهم کردن منابع مورد نیاز، به بسیاری از ممالک اسلامی سفر کند. علامه امینی نخستین کسی بود که کتابهایش را به کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام اهدا کرد: مجموعه ارزشمندی که حاوی هزارها نسخه از متون معتبر تاریخی و مآخذ اهل سنت بود. دکتر محمد هادی امینی قدس سره نیز به توصیه پدر، هزار جلد از کتاب های خود را به آن کتابخانه هدیه کرد.
از دیگر بزرگانی که کتاب های خود را به این کتابخانه هدیه کردند می توان از آقا شیخ جواد تهرانی، سرلشکر ضرغامی، سید رضاخان سادات اخوی، شیخ ابوالقاسم تسویجی هندی، شیخ جواد عراقی واعظ و... نام برد. روز گشایش این کتابخانه «شیخ آقا بزرگ تهرانی» فرمود اگر از مردم پروا نمی کردم به درگاه کتابخانه سجده می کردم. در زمان جمع آوری تمامی کتابخانه های شخصی و عمومی شهرهای عراق توسط رژیم آن کشور و انتقال آنها به بغداد تنها کتابخانه ای که دور از تمامی هیاهوها به کار خود ادامه داد این کتابخانه بود.
نکته قابل ذکر این است که کتابخانه های شخصی که مهجور و گمنام هستند و احیانا صاحبان آنها تمایلی به معرفی و شناسایی آنها ندارند به راحتی در معرض نابودی و حراج و تاراج قرار می گیرند. کما این که رژیم عراق تمامی کتابخانه های شخصی و عمومی عراق را همچون «مکتبة الحکیم» و «مکتبة الفرج اللّه» را مصادره و در بغداد انبار کرد اما کتابخانه امیرالمؤمنین همچنان پابرجاست. (نامه قم بهار 1380 - شماره 13)
گذری بر کتابخانه امیرالمؤمنین علیه السلام در نجف
بربال اندیشه ها
اگر بنا بود ما از طریق بشری به پیامبر و امام و خدا معرفت پیدا کنیم، محصول عملمان عبث و بیهوده بود و اعتقاداتی خلاف واقع پیدا می کردیم. بشر قابلیت آن را ندارد که معیار و میزان امور شود. انسان همان موجودی است که خداوند متعال ـ خالق او ـ در قرآن کریم از این آفریده اش با عناوینی نظیر ظلوم، جهول، کنود، عنود، نادان، مفسد، سفاک و خون ریز، لجوج، و اهل مجادله و دعوا یاد کرده است. چنین موجودی به خودی خود نمی تواند درک کند که ولایت امام، ولایت الله است و یارای آن را ندارد که صفات، حرکات و سکنات او را درک کند. او نمی تواند بفهمد علم، قدرت، اراده، جلالت و عظمت او به چه اندازه است، و نفسیات و ملکات او در چه حد و منزلتی است. اگر بشر بخواهد مبنا قرار بگیرد، نتیجه اش همین شرایط آکنده از ظلم، تباهی، گمراهی و دهن کج کردن به امام(ع) می شود که می بینیم. این ها همه اش به خاطر این است که ما برای خودمان اعتبار قائل شده ایم، خودمان را آدم فرض کرده ایم، و روی خود تا این حد حساب کرده ایم که من هرچقدر می دانم امام هم باید همان قدر بداند و هر قدر که من آدمم امام هم باید همان قدر آدم باشد. برای همین است که اگر امام در میان ما هم ظاهر بشود، او را نمی شناسیم.
خیلی عجیب است باید اول خدای قادر دارای عظمت، جلال، کبریا، قدرت و... را شناخت، صفاتش را خوب درک کرد، و بعد سراغ سفیرش رفت، که او فرستاده ای به سوی ماسوی الله دارد که به هیچ زمان و مکانی محدود نمی شود. تمام انبیای پیش از خود را استخلاف کرده است. باید برای خدا همچون سفیری فرض کرد که هم بر اندام حکومت الهی راست اید و هم لکه ننگ و عار برای خداوند به حساب نیاید.
ولایت خداوند، ولایتی مطلقه است که در تمام موجودات جریان دارد. هیچ جنبنده و متحرک، نبات و جماد، و مخلوق و حتی ذره ای از آفریدگان خداوند نیست که مشمول این عنایت نباشد. تمام ملائک بر ولایت محمد و آل محمد(ص) مباهات می کنند. این ولایت و حکومت در مرتبه بعدی نامش نبوت و گاه رسالت می شود.
رسالت، نبوت و امامت، همه عین ولایت اند. تنها تفاوت میان رسول خدا(ص) و علی بن ابی طالب(ع) منصب بالاتری است که رسول اکرم(ص) داشته اند. ایشان همیشه می فرمودند:
علی منی بمنزلة هارون من موسی إلّا أنّه لا نبی بعدی.
[جایگاه] علی، نسبت به من نظیر [جایگاه] هارون نسبت به موسی است، جز آن که بعد از من پیامبری نخواهد بود. [هارون خلیفه و وزیر موسی(ع) بود.] ایشان ـ پیامبر و علی(ع) ـ هر دو ولی مطلق خدا بوده اند و اولی به نفس مخلوقات. با این حال علی بن ابی طالب(ع) نسبت به مقام بالاتر رسول خدا(ص) در برابر ایشان اظهار خضوع می کردند.
ولایت مولا ;سخنرانی منتشر نشده ای از مرحوم علامه امینی(ره)
دیدگاه علامه امینی(ره) به مباحث فلسفه نظری تاریخ در الغدیر
علامه امینی(ره) از نگاه دیگران
آیا علامه بزرگوار آیةالله امینی(ره) مؤلف جلیل القدر «الغدیر» وحدت و اتحاد مسلمین را تنها در دایره تشیع قابل قبول می دانستند، یا دایره اخوت اسلامی را وسیع تر دانسته و معتقد بودند که اسلام با اقرار و اذعان به شهادتین محقق می شود، خواه ناخواه حقوقی را به عنوان حق مسلمان بر مسلمان ایجاد می کند و صله اخوت و برادری که در قرآن به آن تصریح شده میان همه مسلمین محفوظ است؟!...
علامه امینی(ره) طرفدار وحدت اسلامی اند و با نظری وسیع و روشن بینانه بدان می نگرند.
نقش مثبت «الغدیر» در وحدت اسلامی از این نظر است که اولاً: منطق مستدل شیعه را روشن و ثابت می کند که گرایش در حدود صد میلیون مسلمان به تشیع ـ بر خلاف تبلیغات زهرآگین عده ای ـ مولود جریان های سیاسی یا نژادی و غیره نبوده است، بلکه یک منطق قوی متکی به قرآن و سنت موجب این گرایش شده است.
ثانیاً: ثابت می کند که پاره ای اتهامات به شیعه ـ که سبب فاصله گرفتن مسلمانان دیگر از شیعه شده است ـ از قبیل این که شیعه غیر مسلمان را بر مسلمان غیر شیعه ترجیح می دهد و از شکست مسلمانان غیر شیعه از غیر مسلمانان شادمان می گردد، و از قبیل این که شیعه به جای حج به زیات ائمه می رود، یا در نماز چنین می کند و در ازدواج موقت چنان، به کلی بی اساس و دروغ است.
ثالثاً: شخص شخیص امیرالمؤمنین علی(ع) را که مظلوم ترین و مجهول القدرترین شخصیت بزرگ اسلامی است و می تواند مقتدای عموم مسلمین واقع شود، و همچنین ذریه اطهارش را به جهان اسلام معرفی می کند. (اتحاد اسلامی؛ در نگاه استاد شهید آیةالله مطهری(ره)؛ نامه جامعه شهریور 1387 - شماره 48)
علامه امینی و مسئله غدیر در سخنان رهبر معظم انقلاب
پدرم برای تألیف الغدیر به یکصد هزار کتاب مراجعه مکرر داشت
اگر حالم خوب شود، تو را آدم می کنم!
در باغ خاطرات
به خاطر دارم که در مجلسی، علامه امینی بالای منبر با شور و هیجان، با بهره وری از احادیث عترت و آیات قرآن، مشغول صحبت بود. جمعیت شنوندگان در خانه و کوچه و خیابان به حدی بود که رفت و آمد وسایط نقلیه، متوقف گردیده بود.
تمام افکار، مجذوب جاذبه ی گفتار شیوای او (در ولایت مطلقه ی ائمه ی اطهار (ع) و مظلومیت آنان در میان منافقین و کفار) شده بود که ناگهان یک نفر، صفوف حاضران را شکافت و با عجله، خود را به کنار منبر رساند و به علامه خبر داد که استاد بزرگ و ادیب دانشمندی از دانشگاه «الازهر» مصر، که بر اثر خواندن کتاب «الغدیر» به قبول مذهب تشیع افتخار یافته است، برای عرض ادب و تشکر از این لطف الهی، به زیارت حضرت رضا (ع) مشرف شده و در آنجا اشعار بسیار زیبائی به زبان عربی سروده است. اینک می خواهد شما را نیز زیارت نماید.
علامه امینی کلام خود را قطع کرد و فرمود:«به ایشان بگوئید بیاید و اشعار خود را در پشت بلندگو قرائت کند.»
من که قادر نیستم صحنه ی برخورد و ملاقات دو عاشق بی قرار و دو استاد بزرگوار را بالای منبر تشریح کنم و یا اشک هایی را که از شوق ریخته شد در این چند سطر مجسم سازم.
علامه امینی بالای منبر به جای خود نشستند و آن استاد مصری، دو پله پایین تر ایستاد و اشعار عربی بسیار بلیغ و زیبای خود را در مدح حضرت رضا (ع) قرائت کرد.
علامه امینی بلافاصله رو به من کرد و فرمود: «حسان، تو هم اشعارت را در مدح حضرت رضا (ع) بخوان.»
من که قبلا قرار نبود در مقابل آن جمعیت انبوه، که دامنه اش تا خیابان های اطراف کشیده شده بود، شعری بخوانم و هرگز انتظار این دستور بی مقدمه را نداشتم، مضطربانه عرض کردم:«حضرت آقای امینی، قربانت گردم، شما که می دانید من اشعارم را همیشه از روی کتاب و یا دفترچه و یادداشت می خوانم، حالا هم که من همراهم شعری برای خواندن ندارم!»
ولی ایشان، بدون توجّه به عرایض من، باز پشت بلندگو تکرار فرمودند:«حسان! به عنوان پذیرایی از میهمان عزیز، تو هم باید شعری در مدح حضرت رضا (ع) بخوانی!»
در حال درماندگی، ناگهان متوجه شدم اشعار نیمه تمامی را که شب گذشته در مدح حضرت رضا (ع) سروده بودم در جیب دارم؛ لذا با عجله عرض کردم: «حضرت آقای امینی، یک شعر نیمه تمام را که دیشب سروده ام در جیب خود یافتم و با اجازه ی شما همان را می خوانم:
حاجتم بود حج بیت اللّه
قسمتم شد حریم قبله ی طوس...»
وقتی شعرم را که بیش از بیست بیت بود خواندم، استاد مصری با تعجب مرا در آغوش کشید و بوسید و گفت: «چگونه توانستی اشعار عربی مرا در این چند لحظه با همان قافیه ی سین به شعر فارسی برگردانی؟!»
تازه متوجه شدم که این یک اعجاز از حضرت رضا (ع) است. شعری که من شب قبل در مدح آن حضرت سروده بودم، با شعری که آن استاد مصری در مشهد مقدس گفته بود به طوری در قافیه و معنی هماهنگ و یکسان بودند که آن استاد مصری خیال کرده بود من در همان مجلس، اشعار عربی او را به شعر فارسی برگردانده ام. و ضمنا یک کرامت از علامه امینی است که با آن اصرار به من تأکید می فرمودند باید شعر را بخوانی و من از دید معنویِ آن عاشق دلخسته و پیروِ وارسته ی علی (ع) غافل بودم. (مصاحبه با شاعر اهل بیت، حبیب چایچیان (حسان)؛ خیمه اردیبهشت و خرداد 1383- شماره 12 و 13)
در سایه سار قلم
روایت های پیشوایی امیرمؤمنان، بی قرار تو بودند، تا ساقه های سبز دست های تو، دربرشان گیرد، آنها را بنوازد و در گنج نامه هایی از «الغدیر» گرد آوَرد.
در کنج خلوت شب های تار، در آن فضای کوچک و کم نور، در کارِ خلقِ جهانی از عظمت، برای همه تاریخ، نیامده بودی، نقش می زدی، دانه به دانه، سطر به سطر، بر دلِ سپید کاغذها حدیث می نشاندی و کتاب می آفریدی.
آن همه گل بوته کلام معصوم ردیف شد که تا دنیا دنیاست و تا دلی به شوق ولایت، زیباست تو نیز طَبَق طَبَق نور هدیه بگیری و روشنایی ببری.
آن که دستاوردهای بزرگ و پاداش های والا می خواهد، باید ضریحِ سخاوتِ کریم ترین آدم ها را چنگ بزند و تو این راز را خوب می دانستی.
پیش از آن که اولین شمع را روشن کنی تا در نور کوچکش از «الغدیر» بیاغازی، دستِ صاحبِ کتاب، علی علیه السلام را گرفتی و بوسیدی تا تو را برد به ساحل فصل های ولایت که: «ولایة علی بن ابی طالب حصنی فمن دَخَل حِصنی اَمِنَ مِن عذابی؛ باور به سَروَری علی پسر ابوطالب چونان قلعه من است، نفوذناپذیر و استوار؛ چون بدان درآیید، از عذاب من درامانید».
معرفی کتاب
علامه امینی، مصلح نستوه
سید علیرضا سید کباری
سازمان تبلیغات اسلامی
چاپ اول / بهار 1372 شمسی
1 جلد (128 صفحه رقعی)
دیدار با ابرار9
(کتابهای سری «دیدار با ابرار» کار گروهی از نویسندگان فاضل در پژوهشکده باقر العلوم(ع) سازمان تبلیغات اسلامی است.)
در مجموعه کتابهای زندگی درس آموز عالمان بزرگ که عنوان «دیدار با ابرار» دارد یک جلد به «علامه امینی، مصلح نستوه» شناخته می شود که از این «مرزبان حماسه جاوید» می گوید، مطالعه زندگی امینی یعنی سفر به نیم قرن خانه به دوشی برای حق، پنجاه سال کتابخواهی و غدیرپژوهی خستگی ناپذیر، سالها و ماه ها رنج و شکنج برای گنج العرش ولایت، روزها و شبها سلوک سبز در راه مظلومیت امام علی(ع) حیات طیبه امینی یعنی «عشق و دیگر هیچ». آن روز که جوانان در خلوت خویش با امینی و افکار بلند او باشند، مرگ تهاجم فرهنگی را باید به سرور بنشینیم ولی اگر... اگر نسل جوان ما امینی چون «امینی» را درک نکند به ناچار، خائنان بر ما خواهند تاخت که هرگز چنان مباد. (فرهنگ کوثر اردیبهشت 1376، شماره 2)
علامه امینی جرعه نوش غدیر (به ضمیمه جرعه هایی از الغدیر)
نگاهی به زندگی علامه امینی در "امین غدیر"
نگارخانه
فیلم
علامه امینی قسمت یازدهم (قسمت آخر)
«مستند ودّ» - بزرگداشت علّامه امینی (ره)
جستجو در قاموس نور