عبادت ، به معنای اظهار ذلّت و کرنش در برابر خداوند است . و در اهمیّت آن ، همین بس که آفرینش هستی و بعثت پیامبران (عالم تکوین و تشریع ) برای عبادت است .
خداوند می فرماید:
«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ اْلإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ » [1]
ﭘس هدف آفرینش جن و انس ، عبادت خداوند است .
و از طرف دیگر کارنامه همه انبیاء و رسالت آنان نیز، دعوت مردم به پرستش خداوند بوده است :
«وَ لَقَدْ بَعَثْنا فی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطّاغُوتَ» [2]
پس هدف از خلقت جهان و بعثت پیامبران ، عبادت خدا بوده است . اما هدف از عبادت اینست که:
انسان در این بستر به تکامل برسد مثلا نماز از دو بخش تشکیل شده است ، ظاهر نماز و باطن آن، ظاهر آن بگونه ای طراحی شده است که انسان از آن درس تربیتی بگیرد، گفته شده است که اگر روی فرش غصبی یا در مکان غصبی نماز بخوانی ،نمازت باطل است.اگرپشت به قبله نماز خواندی نمازت باطل است و... تا انسان یاد بگیرد که مال مردم را نخورد و یاد بگیرد که با مسلمان دیگر اختلاف نداشته باشد و....
باطن نماز که همان روح نماز است به معنای حضور قلب داشتن به هنگام نماز می باشد یعنی اینکه خود را در محضر خدا ببینیم و نماز تمرینی است که انسان همیشه خود را در محضرخدا بببببیند و اگر انسان اینگونه شد دیگر گناه و معصیت نمی کند همانطوریکه اگر احساس کند بچه ای دارد او را نگاه می کند، دست به انجام گناه نمی زند. (صحت نماز مربوط به ظاهر آن است و قبولی آن مربوط به باطن آن) ، و همینطور است سائر عبادات.
و لذاست که گفته می شود: خدای متعال ، نیازی به عبادت ما ندارد،
«فَإِنَّ اللّهَ غَنِیٌّ عَنْکُم [3] »
و سود عبادت ، به خود پرستندگان بر می گردد، همچنانکه درس خواندن شاگردان به نفع خود آنان است و سودی برای معلّم ندارد.
نتیجه اینکه پیامبران الهی در واقع خواسته اند انسانها را از طریق عبادت به سر منزل مقصود برسانند.بر
جستجو در قاموس نور