ترس بیمار از خطر تشدید مرض یا مزمن شدن بیماری، عامل محرك وی در به كار بستن دستور پزشكی است. ترس است كه بیمار را به فكر چاره جویی می اندازد و او را به استعمال داروهای مفید و مراعات پرهیزهای لازم وامی دارد و بدین وسیله موجبات بهبود و سلامتش را فراهم می آورد.
ترس مردان باایمان از عذاب الهی، پایه اصلی اطاعت آنان از اوامر و نواهی خداوند است. مردان باایمان از ترس كیفرهای عادلانه پروردگار توانا، دامن خود را به پلیدی های گناه آلوده نمی كنند و از راه وظیفه شناسی و اطاعت اوامر الهی موجبات كامیابی و سعادت ابدی خویش را مهیا می سازند.
«اَلَّذینَ یوفُونَ بِعَهْدِ اللّه وَ لاینْقُضُونَ الْمیثاقَ * وَ الَّذینَ یصِلُونَ ما أَمَرَ اللّه بِهِ أَنْ یوصَلَ وَ یخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یخافُونَ سُوءَ الْحِسابِ»؛[1]
«آنان كه به عهد خدا وفادارند و پیمان الهی را نمی شكنند و آنچه كه امر به پیوند آن فرموده است اطاعت می كنند، از خدا می ترسند و از سختی عذاب و حساب الهی بیم دارند».
قالَ عَلِی علیه السلام: «اَلْخَوْفُ سِجْنُ النَّفْسِ وَ رادِعُها عَنِ الْمَعاصی»؛[2]
علی علیه السلام فرموده است: «ترس از مجازات برای نفس سركش آدمی، به منزله زندان است و او را از ارتكاب معاصی بازمی دارد».
خلاصه، ترس های عاقلانه ای كه نشانه خطر است و آدمی را از پیش آمدهای ناگوار بر حذر می دارد، مفید و لازم است. كسانی كه از خطر نمی ترسند و به موقع چاره جویی نمی كنند، غفلتا در برابر آن قرار می گیرند و بر فرصت از دست رفته خویش افسوس می خورند.
قالَ عَلِی علیه السلام: «مَنْ قَلَّتْ مَخافَتُهُ كثُرَتْ آفَتُهُ»؛[3]
علی علیه السلام فرموده: «كسی كه كمتر می ترسد و از خطر پرهیز ندارد، در زندگی با آفت های بیشتری مواجه خواهد شد».
پی نوشت ها